Niezwykle liczny żeński zespół AKB48 zajęty jest podbojem japońskich list przebojów od 2005 roku. Jego popularność wzrosła nie tylko w domu, ale także na świecie, więc w uznaniu tego 1 grudnia zeszłego roku w USA został wydany dokument DOCUMENTARY of AKB48 to be continued z dodanymi angielskimi napisami. Niewielu zazdrościłoby zespołowi montażystów ogromnej pracy sklejenia ponad tysiąca godzin zapisów wywiadów, prób i koncertów w dwugodzinny reportaż, śledzący aktywność grupy w 2010 roku.
Dokument pomocnie zaczyna się kilkoma ogólnymi informacjami na temat zespołu, przeznaczonymi dla osób mniej zaznajomionych z tematem. Stworzona przez producenta Yasushiego Akimoto formacja składa się z 48 dziewcząt podzielonych po 16 na trzy grupy: zespoły A, K i B, plus dodatkowo czekające w odwodzie 23 stażystki. Skrót AKB w nazwie pochodzi od "Akihabary", dzielnicy w Tokio znanej jako mekka zagorzałych fanów gier i anime, czyli "otaku". I w tym właśnie miejscu znajduje się prywatny teatr grupy. Codziennie gra ona tam koncerty ze względu na pragnienie Akimoto, by dziewczyny stały się "idolkami, które można spotkać". Ilustrują to ujęcia ze spotkań członkiń zespołu z fanami, przybijających z nimi piątki na koncertach i rozdających ocieplacze na ręce czekającym w kolejkach przed teatrem. Ta idea przeważa także w pierwszej scenie, w której szóstka członkiń sfilmowana jest w momencie, gdy bezgranicznie cieszy się obfitym lunchem i rozmawia tak jak zwykłe dziewczyny. Podobne sceny towarzyszą wywiadom z niektórymi piosenkarkami, np. jedna z nich oddaje się swojemu hobby związanemu z mangą i anime w jakimś sklepie, inna szaleje na snowboardzie, a jeszcze inna wędruje po osobliwych księgarniach. Sceny te miały przybliżyć je fanom, ale wydają się nazbyt wystudiowane.
Dokument jest oczywiście wyłącznie o członkiniach grupy, tak więc zostały dołączone wywiady z czternastoma z nich. Większość z tych dziewczyn to te bardziej popularne i uznane członkinie, jak Atsuko Maeda i Minami Takahashi, chociaż rozmawiano także z nowszymi wykonawczyniami. Mówiły o życiu w zespole i relacjach z innymi dziewczynami, ale także o swoich hobby i zainteresowaniach, rodzinach i nadziejach. Oczywiście temat rywalizacji jest dosyć powszechny. Przy tak wielu członkiniach nie tylko trzy główne grupy współzawodniczą ze sobą o centrum uwagi, ale także dziewczyny muszą rywalizować wewnątrz jednej grupy o uwagę mediów oraz główne pozycje podczas występów i sesji zdjęciowych. Zdrowa rywalizacja wydaje się być aktywnie popierana z powodu ogólnych wyborów, kiedy to fani głosują na swoją ulubienicę, a podczas innego głosowania wybierają, kto wystąpi na kolejnym singlu. Niektóre członkinie wydają się być bardziej dotknięte tymi wydarzeniami niż inne, jak na przykład Mayu Watanabe rozpływająca się we łzach z powodu rozczarowania, że znalazła się na zaledwie 5 miejscu na 48.
Tak naprawdę, to płacz pojawia się wyjątkowo często podczas tego dokumentu. Wywoływany jest smutnymi pożegnaniami osób opuszczających grupę, poruszającymi obchodami urodzin na scenie, awansami stażystek na pełnoprawne członkinie i wieloma, wieloma innymi. Nawet choreografka, pieszczotliwie nazywana "Riko-chan", rozpłakała się, obserwując skrajne wysiłki Zespołu A, starającego się uchwycić trudne ruchy i odnoszącego porażki, co z kolei wywołało także łzy u innych.
Fascynujące jest obserwowanie, jak zespół funkcjonuje pod względem logistycznym. Pomysł na olbrzymią grupę idolek to koncept całkiem niespotykany poza granicami Japonii i oglądanie, jak jest zarządzana, jest bardzo interesujące. Formacja ta wydaje się bardziej przypominać szkołę czy trupę teatralną niż zespół muzyczny. Nowe członkinie muszą się najpierw wykazać, podczas gdy stażystki i pełnoprawne członkinie opuszczają grupę albo z własnej woli, albo na sugestię Akimoto. Producent jest kapitanem i dowódcą na tym statku, a jego słowo stanowi prawo. Niektóre dziewczyny zostały sfilmowane, gdy mówiły, że choć nie chciały opuścić swoich grup czy stać się ich liderkami, Akimoto może przyprzeć je do muru, tak że będą musiały się uczyć i rozwijać. I to wydaje się być sensem tego pomysłu, poza oczywistą rozrywką dla widzów: członkinie przechodzą przez zespół, by się rozwijać, poprawiać i ostatecznie przejść do wyższych rzeczy. AKB nie ma być ich ostatecznym celem, co dla zachodniej publiczności może być dziwaczną idea jak na popową grupę.
Nagranie przerywane jest czarnym ekranem z wypowiedziami na temat najważniejszych wydarzeń w 2010 roku, jak wydawnictwa czy istotne koncerty. Jasno z nich wynika, jak duży sukces odniosła grupa. Do końca 2010 roku miała na swoim koncie album, który trafił na pierwsze miejsce rankingu, dwa świetnie sprzedające się single i nagrodę dla najlepszego utworu.
Fani grupy i ci, którzy dopiero zaczynają się nią interesować, najprawdopodobniej ucieszą się z możliwości dowiedzenia się czegoś więcej na temat konkretnych członkiń i obejrzenia migawek z ich codziennego życia, jak też i z koncertów. Niebędących fanami to za bardzo nie zainteresuje, choć wgląd w funkcjonowanie tej olbrzymiej grupy idolek jest pouczający dla osób niezaznajomionych z tym pomysłem. 120 minut wydaje się także być zbyt długie i część z tego czasu można było poświęcić ma wyjaśnienie zachodniej publiczności przebiegu ogólnych wyborów, zmiany organizacji poszczególnych zespołów i inne rzeczy, z którymi ta może nie być obeznana. Jednak z pewnością nie brakuje widoków jedzących dziewcząt. W naszych czasach jest to orzeźwiający widok - młode dziewczyny w biznesie rozrywkowym dla odmiany jedzące z entuzjazmem.
Dokument DVD można kupić wyłącznie online za jedyne $19.99 za pośrednictwem sklepu NEW PEOPLE. Dostępna przez 48 godzin internetowa wersja dokumentu dostępna jest na NEW PEOPLE Online Channel za $4.99.
