13 listopada postrockowa grupa MONO zagrała w Warszawie w ramach trasy promującej najnowszy album.
W listopadzie tego roku postrockowa grupa MONO rozpoczęła kolejną w swojej karierze trasę po Europie. W jej ramach ponownie - który to już raz z rzędu? - wystąpiła w Polsce: zagrała 12 listopada w Poznaniu i 13 listopada w Warszawie. Początkowo MONO miało swój drugi tegoroczny występ w Polsce dać w Hydrozagadce, jednak z różnych względów został on przeniesiony do klubu Basen, który miał przyjemność gościć ten zespół dwa lata temu.
Początkowo zdawało się, że publiczność nie będzie zbyt liczna - kilkanaście minut przed 20, czyli planowanym początkiem koncertu, przed klubem nie było prawie nikogo; w środku na przestrzeni przed sceną znajdowało się może czterdzieści osób, a drugie tyle zajęło miejsca przy stolikach dookoła. Cały czas dochodziły jednak nowe i gdy w połowie koncertu obejrzałam się do tyłu, zobaczyłam zapełnioną salę.
Tym razem zespół przybył promować swój najnowszy album For My Parents. Nic dziwnego zatem, że materiał z tej właśnie płyty zdominował setlistę - uczestnicy warszawskiego koncertu mieli okazję usłyszeć ją prawie w całości. Jako pierwsza rozbrzmiała Legend - wypełniające ten utwór delikatne dźwięki instrumentów kreowały nieco podniosły nastrój, potęgowany jeszcze przez subtelną grę perkusisty Yasunoriego Takady. Nostalgia przyniosła ze sobą nutkę melancholii, co zawdzięczała przede wszystkim staraniom Taki i Yody, natomiast Dream Odyssey, rozpoczynająca się cymbałkami, przechodzącymi później w klawisze, zdawała się snuć - podobnie jak Unseen Harbor - jakąś piękną, ale raczej smutną baśń.
Nie zabrakło jednak również starszych kompozycji, w tym dwóch z poprzedniej Hymn To The Immortal Wind, przez niektórych fanów ocenianej wyżej niż najnowsze wydawnictwo. Krążąca po klubie muzyka pozwalała błądzić myślom, przywoływała różne wspomnienia, by za moment ponownie zmusić do skoncentrowania się na niej. Po chwili znów odpływała, pozostawiając po sobie uczucie spokoju i pogody. W innych momentach wygrywany przez perkusistę rytm zdawał się wędrować niemal pod podłogą, wnikając w podeszwy stóp i zatrzymując się dopiero na koniuszkach włosów.
Na muzykę każdy ze słuchaczy reagował indywidualnie. Jedni stali nieruchomo, słuchając, drudzy kiwali się delikatnie z zamkniętymi oczami, a jeszcze inni zdawali się przyswajać ją każdą komórką swoich ciał, pozwalając się jej nieść i ruszając się jak w transie. Budzili się z niego tylko po to, by dać upust nagromadzonym emocjom, klaszcząc zapamiętale i wybuchając aplauzem w przerwach oddzielających kolejne utwory. Członkowie zespołu - jak zawsze podczas swoich koncertów - skupiali się na grze, nie odzywając się do zebranych przed nimi słuchaczy ani słowem; tylko basistka Tamaki rzucała na nich z rzadka pojedyncze spojrzenia. Muzycy kryli się niemal za swoimi instrumentami lub - jak w przypadku obydwu gitarzystów - za spuszczonymi na twarze włosami, nie chcąc zakłócić opowiadanej dźwiękami i zmieniającymi się co jakiś czas jednolitymi barwnymi plamami świateł historii. Niestety, nie wszyscy potrafili to uszanować, jako że co jakiś czas widać było błyskający flesz aparatu.
Po ośmiu utworach muzycy ukłonili się głęboko i zeszli ze sceny. Po chwili pojawili się techniczni i zaczęli zbierać sprzęt, co stanowiło wyraźny sygnał dla nieco rozczarowanych fanów, że nie ma co liczyć na bis. Wiedzieli oni jednakże, że to właśnie chwila, kiedy introwertyzm członków MONO znika i można swobodnie sobie z nimi porozmawiać, dostać autografy czy nawet przyjrzeć się ich instrumentom.
Po warszawskim koncercie na Facebooku MONO pojawił się wpis: "Do widzenia, Polsko, zobaczymy się ponownie wkrótce!". Czekam na spełnienie tej obietnicy.
Setlista:
01. Legend
02. Nostalgia
03. Dream Odyssey
04. Moonlight
05. Sabbath
06. Unseen Harbor
07. Ashes in the Snow
08. Everlasting Light
