Gackt (którego prawdziwe imię jest nieznane dla publiczności) wychował się w bardzo muzykalnej rodzinie na Okinawie. Jego ojciec, profesjonalnie grający na trąbce, zapisał go, już w wieku trzech lat, na lekcje gry na pianinie. Choć po wypadku w oceanie Gackt postanowił odmienić swoje życie i w wieku 11 lat porzucił naukę gry do której zmuszany był przez rodziców, przeznaczenie dało o sobie znać kilka lat później i mając czternaście lat Gackt powrócił do pianina, tym razem ćwicząc z własnej woli i z motywacją, by być lepszym niż ktokolwiek inny. Chciał nie tylko zrównać się, ale i całkowicie przewyższyć lepszych od siebie rówieśników.
Pomimo rozwoju zdolności muzycznych, pozostał nieobeznany z muzyką, której słuchali jego rówieśnicy. Rodzice rzadko pozwalali mu oglądać telewizję, w ten sposób ograniczając jego kontakty z muzyką inną, niż graną w ich domu. Choć ojciec Gackta słuchał w samochodzie enki, to jednak rodzice z trudnością akceptowali cokolwiek innego niż klasyczną muzyką europejską.
Nic więc dziwnego, że gdy w szkole w Kioto przyszły artysta zetknął się z rockowym brzmieniem perkusji był zdumiony. Szybko zaintrygowała go różnica pomiędzy znaną mu muzyką a tym nowo odkrytym, swobodnym brzmieniem. Styl rockowy, intensywny i często pełen przemocy, przesłonił mu wszystko, co dotychczas wiedział o wyrafinowaniu muzyki klasycznej. Odkrył także, że odpowiedzialność, spoczywająca na czterech bądź pięciu muzykach współtworzących zespół, jest znacznie większa niż w wielkiej orkiestrze symfonicznej, gdzie poszczególny wykonawca może z łatwością zagubić się w morzu dźwięków.
Stałe słuchanie nie wyszlifowanych dźwięków różnorodnych zespołów pozwoliło Gacktowi powoli uznać rock za jedyny prawdziwy rodzaj muzyki. Zdecydował, że chciałby doskonalić swoje umiejętności na scenie jako perkusista. W czasie i bezpośrednio po zakończeniu edukacji w szkole średniej doskonalił swe umiejętności w tym zakresie w kilku bezimiennych zespołach, wszystkie jednak uznał za nie spełniające jego oczekiwań. Poszukiwał kontaktu z muzykami zbliżonymi do niego poziomem, a nie spychającymi go w sferę pogardzanej przez niego amatorszczyzny.
Spełnienie pragnień Gackta związane było z YOU, gitarzystą, którego wypatrzył w czasie koncertu na żywo w Kioto. Natychmiast uznał go za utalentowanego i wartościowego muzyka rockowego, a po zaprzyjaźnieniu się z YOU Gackt zaproponował, aby we dwójkę uformowali zespół. Idea ta zaowocowała grupą Cains:Feel, z Gackiem na perkusji i YOU na gitarze. Niestety, brak wokalisty odcisnął się na oczekiwaniach muzyków, ograniczając ich możliwości.
W tym momencie Gackt sięgnął po instrument, który miał później przynieść mu sławę: jego głos. Śpiewanie było jednym z tych nielicznych pól, w których nie odebrał on odpowiedniego wykształcenia. Głos Gackta oscylował wokół niskich rejestrów, czym różnił się od wielu popularnych w owym czasie wokalistów. Pomimo odrębności pracował nad swoim głosem, ćwicząc, by uzyskać wyższe rejestry, a przy tym nie utracić niczego z bogactwa jego barytonu. Wkrótce został stałym wokalistą zespołu.
Jednak rola wokalisty i frontmana Cains:Feel tylko czasowo zadowalała ambicje Gackta. W 1995 roku został on zaproszony przez Manę do Tokio, a tym samym zaproszony do śpiewania w jego zespole Malice Mizer Gackt zgodził się chętnie, zaintrygowany stylem Many i możliwością kontaktu z większą publicznością. Oczekiwania co do Malice Mizer przeważyły nad zahamowaniami dotyczącymi przyłączenia się do grupy, która miała 'ciężki' image.
Pierwszy koncert na żywo z nowym wokalistą odbył się w październiku 1995 roku w ON AIR WEST w Shibuyi, a w listopadzie tego samego roku zespół zagrałał pierwszy występ one-man Sans retour Voyage. Po wydaniu singla i albumu "Voyage", Malice Mizer podbili scenę muzyczną singlem "Bel Air ~ Kuuhaku no toki no naka de ~". Singiel spotkał się z niezwykłą popularnością, osiągając 20 pozycję w tygodniowym notowaniu Oricon Singles Chart.
Prawdopodobnie największy sukces Malice Mizer z Gacktem jako wokalistą miał miejsce wraz z ukazaniem się ich pierwszego albumu: "Merveilles". Drugie miejsce w notowaniu Oricon sprawiło, że płyta ta uczyniła z Malice Mizer zespół, który przełamał granice pomiędzy stylem Visual Kei a popularną muzyką japońską końca lat dziewięćdziesiątych. Album był inspiracją dla trasy koncertowej merveilles ~shuuen to kisu ~ zakończonej na słynnej Yokohama Arena w lipcu 1998 roku.
Niebawem Gackt poczuł, iż osiągnął sukces, do jakiego aspirował jako młody muzyk. Stał się bardzo dobrze rozpoznawalną twarzą, przybierając wizerunek wysokiego, czarującego księcia, stanowiący zaprzeczenie Many przypominającego damę z epoki wiktoriańskiej. Malice Mizer osiągnął jako zespół sukces komercyjny, o jakim niezliczeni artyści Visual Kei mogli tylko marzyć.
Jednakże sukcesowi towarzyszyły czarne chmury. Podczas gdy jego głos przyciągał tysiące ludzi, jego muzyka wybrzmiewała bez echa. Najwięcej do powiedzenia w zespole miał Mana, który był autorem większości kompozycji. Choć Gackt pisał teksty, to jedynie nad singlem "Le Ciel" miał on całkowitą kontrolę. Wątpliwości zaczęły oddziaływać na grupę, gdyż Gackt pragnął wywrzeć większy wpływ na decyzje dotyczące Malice Mizer. W chwili gdy dwaj gitarzyści Mana i Kőzi uznali, że należy pozostać wiernym ich specyficznemu stylowi, Gackt zapragnął obrać inny kierunek. Spostrzegł spadek popularności Visual Kei, a jako idol pokolenia miał coś w zanadrzu.
Wkrótce rozłam pomiędzy członkami zespołu skierował Gackta na ścieżkę kariery solowej, co doprowadziło do jego oficjalnego zerwania z Malice Mizer 19 stycznia 1999 roku. Chcąc odsunąć się od presji zarówno środowisk biznesu muzycznego, jak i fanów, Gackt zdecydował się nagrać swój pierwszy solowy album w Los Angeles. Kilka tygodni przed wydaniem tego krążka ukazał się specjalny Easter Live, zapowiadający tytułową piosenkę "Mizerable". Choć Gackt podkreślał, że był to jego osobisty projekt, to na scenie występował z kilkoma osobami, które potem utworzyły grupę GacktJOB: Masa (gitara), Ren (bas) oraz były członek Cains:Feel YOU (gitara).
Jeszcze zanim w maju 1999 ukazał się "Mizerable" świat obiegła wiadomość, że Gackt, wcześniejszy wokalista jednego z najbardziej popularnych zespołów Visual Kei, rozpoczął karierę solową. Znalazło to przełożenie w notowaniu Oricon, na którym nagranie dotarło do pozycji drugiej, rozpoczynając trend, w którym wszystkie solowe albumy Gackta docierają do czołowej dziesiątki.
Wraz z ukazaniem się singla "Vanilla" Gackt, zastąpiwszy skrzypce przez sekcję instrumentów dętych rozwinął swoją wyobraźnię, by stworzyć taką mozaikę dźwięków, jakiej nikt przed nim nie wykonał. Rytm gitary uderzał, jak bijący puls, wspierając sprośny, pozbawiony subtelności tekst. Gackt oddzielił swój styl nie tylko od Malice Mizer, lecz także od konserwatywnego, klasycznego stylu lekcji gry na pianinie z dzieciństwa.
Po roku pracy solo Gackt wydał wreszcie swój pierwszy solowy album - "MARS", po premierze którego wyruszył w trasę koncertową po całym kraju. Kampania reklamowa nowo otwartej strony internetowej Dears zachęciła publiczność do masowego udziału w licznych koncertach. W tym samym czasie w GacktJOB pojawiły się dwie nowe twarze: Yukihiro 'Chachamaru' Fujimura na gitarze i Toshi na bębnach. Gackt wreszcie zrealizował własną wizję muzyki, stając się niekwestionowaną indywidualnościąna japońskiej scenie muzycznej.
Nie poprzestał on jednak na tym. Dopełnieniem roku 2000 były dwa kolejne single oraz materiał filmowy z finałowego koncertu tournee, zatytułowany MARS ~Sora kara no houmonsha kaisou. W grudniu ukazał się jego pierwszy PLATINUM BOX. To specjalne wydawnictwo zawierało klipy, materiał spoza sceny oraz CD z zapisem audio koncertu. Zestaw PLATINUM BOX ~I~ i następująca po nim seria PLATINUM BOX pokazały oddanie artysty dla jego fanów. Sama muzyka nie wystarcza Gacktowi, pragnie on dogodzić fanom, dając im poczucie satysfakcji, że mają idola, który dba o nich.
Jednym ze sposobów na związanie ze sobą publiczności była kolejna zmiana w muzyce. Ósmy singiel "Kimi no tameni koto" oraz drugi album "REBIRTH" dały smaczek jego popowej i rockowej natury; jednakże w "ANOTHER WORLD" posunął się on jeszcze dalej. Najwyższa z dotychczasowych sprzedaż tego singla skłoniły artystę do całkowitej rezygnacji ze stylu visual kei i wkroczenia do świata popu.
Rok 2001 przyniósł ugruntowanie pozycji Gackta jako magnata rynku marketingowego. Do końca roku wystąpił w kilku reklamach, a by domknąć pracowity rozkład zajęć w połowie kwietnia stał się stałym gościem telewizyjnego show Domoto Kyoudai, biorąc jedynie krótką przerwę podczas trasy koncertowej Requiem et Reminiscence. 16 grudnia 2001 roku Gackt zainicjował okres świąteczny wydając singiel "12Gatsu no Love Song". Tytułowa piosenka ukazała się później także w wersji angielskiej, chińskiej oraz koreańskiej.
Do roku 2002 sława Gackta przekroczyła granice Japonii - został on zaproszony przez dyplomatów do zagrania w Chinach specjalnego koncertu. 22 września wystąpił na żywo w telewizji wraz z kilkoma innymi artystami z Japonii i Chin. Jego muzyka dotarła do uszu niezliczonych słuchaczy w całej Azji. Wszystko to w czasie gdy wciąż wypuszczał nowe single i reklamówki, występował w audycjach telewizyjnych i wydał trzeci album "MOON".
Wkrótce po sukcesie w Chinach, powrócił do Japonii na nową trasę koncertową Kagen no Tsuki. Lecz muzyka nie była w owym czasie punktem kulminacyjnym zainteresowań artysty. Pod koniec roku 2002 zapowiedział on udział w filmie "MOON CHILD". Jako zarówno gwiazda oraz współautor scenariusza, Gackt rozwinął swój talent na nowym terytorium. Film ów przyciągnął uwagę nie tylko fanów Gackta, lecz także miłośników występujących w nim innych aktorów: kolegi z japońskiej sceny muzycznej - HYDE'a, oraz tajwańskiego aktora Wang Leehom. Intensywna kampania reklamowa była siła napędową swoistego kultu, ujawniającego się nawet przed premierą, która miała miejsce 19 kwietnia 2003 roku. Film był także prezentowany na festiwalach za granicą, ukazał się także w kilku krajach na DVD.
Gackt kontynuował działalność poza sferą muzyki. Podłożył swój głos do ścieżki dźwiękowej anime New First of the North Star. Później, tego samego roku, rozwijał swe zdolności w sztukach walki, jako model głównego bohatera w grze wideo Bujingai. Gra, która ukazała się w Stanach Zjednoczonych i Japonii, nie tylko opierała się na parametrach ciała i głosie Gackta, lecz zawierała także specjalny wywiad z artystą.
Pomimo zaangażowania się w wielu różnych projektach, Gackt stale pozostaje wierny swej prawdziwej miłości muzyce. Z trasy koncertowej Jougen no Tsuki zostały wydane trzy oryginalne single. W grudniu rozpoczęła się specjalna kampania promocyjna Gackt Surprise Party Campaign, w której spełniano jedno marzenie uczestnika, jeśli tylko kupił single: "Last Song" i "Shi Er Yue De Quinn Ge", czwarty album "CRESCENT" oraz "PLATINUM BOX IV".
Jednak zdarzeniem, które w szczególny sposób uczyniło rok 2003 wyjątkowym dla artysty, było ukazanie się jego autobiografii, "Jihaku". Książka ta dostarczyła fanom i krytykom muzyka szczerych wyznań Gackta o jego różnych doświadczeniach życiowych. Napisał on wiele na temat swojego niemalże tragicznego utonięcia, opuszczenia Malice Mizer, wreszcie o fascynacji samochodami, jednocześnie wciąż pozostawiając wiele smakowitych kąsków jedynie dla wyobraźni czytelnika.
25 lutego 2004 roku, wkrótce po piątej rocznicy rozpoczęcia solowej kariery, Gackt wydał album z najlepszymi utworami, zatytułowany "THE SIXTH DAY". Następująca potem trasa koncertowa THE SIXTH DAY & SEVENTH NIGHT zaskoczyła fanów teatralnością elementów sztuki walki, tancerzami w maskach, a nawet sztuczką ze znikaniem. Będąc w trasie Gackt wydał kolejny zestaw utworów, zwany "SEVENTH NIGHT", tym razem przerabiając je na wersje całkowicie akustyczne.
W zimie 2005 roku, kontynuując ten akustyczny trend, Gackt wydał swój dwudziesty singiel "Arittake no ai de" oraz siódmy album "Love Letters". Niestety wersje akustyczne nie osiągnęły dużej sprzedaży. W kolejnych trzech singlach i albumie "DIABOLOS" Gackt powrócił do gitar elektrycznych. Zmieniła się nie tylko muzyka, ale także jego wizerunek - zaadoptował on bowiem ciemny kostium, by lepiej dopasować się do ciężkich, dramatycznych singli, które wydał w tym roku.
Warto także zauważyć przyłączenie się Gackta w produkcję gry wideo Final Fantasty VII: Dirge of Cerberus, która ukazała się w Japonii w styczniu 2006 roku. Gackt dostarczył do niej główny temat muzyczny, zaczerpnięty z jego pierwszego singla w 2006 roku "REDEMPTION". Także w styczniu 2006 roku Gackt udał się na występy do Korei. Podczas koncertu w Seulu nagle spadł ze sceny, wprost przed zdumioną publicznością. Jednak już po chwili artysta powrócił, z wielką zwinnością i wdziękiem, przypisując swoją słabą kondycję wyczerpaniu.
Gackt, mający w dorobku ponad dwadzieścia niezwykle zróżnicowanych singli i kilka unikalnych albumów nie tylko przekracza granice różnych rodzajów muzycznych, począwszy od rocka i popu, a skończywszy na folku i heavy metalu, lecz także jawi się jako niepowstrzymana siła w branży muzycznej. Choć po pierwsze jest muzykiem, z równie wielką swobodą przeistacza się to w aktora, to w modela, w twórcę tekstów czy tancerza. To ambicja uczyniła tego początkowo cynicznego krytyka rocka jedną z największych indywidualności we współczesnej Japonii. W czasie gdy artyści estradowi w Japonii trafiali za kratki, Gackt przedefiniował pojęcie gwiazdy rock n`rolla, jako obdarzonej niemalże nieograniczonym talentem, elokwentnej i oddanej swoim fanom. Taka postawa utrzymuje przy artyście fanów od lat i będzie tak dalej.
