Nazywanie B’z największym zespołem rockowym w Japonii nie jest przesadą. Pokazuje to już nawet sama ilość sprzedanych płyt, wynosząca coś pomiędzy 70 a 80 milionami. Jednak zacznijmy od początku.
Po zdobyciu dobrej reputacji jako gitarzysta wspomagający legend z lat 80-tych – Hayakawy Megumi, Okayasu Yumiko, Kitajimy Kenji i Mari Hamady - Tak Matsumoto wydał swój pierwszy solowy album Thousand wave w roku 1988. To nagranie otrzymało dobre recenzje, artysta wolał jednak założyć zespół. Zamieścił więc ogłoszenie w magazynie, poszukując wokalisty odpowiadającego jego muzycznym standardom. Po kilku nieudanych próbach otrzymał w końcu kasetę demo od Koshiego Inaby, nieznanego nikomu chłopaka po studiach, który chciał zostać nauczycielem matematyki. Inaba został zaproszony na przesłuchanie, zaśpiewał tam piosenki zespołu The Beatles: Let it be oraz Oh Darling. Tak nie wahał się ani chwili dłużej i w ten sposób powstał B’z.
Nie wiadomo dokładnie, dlaczego zespół nazywa się akurat B’z. Tak powiedział kiedyś, że nazwą grupy miało być A’z, litery z początku i końca alfabetu. Było to jednak zbyt podobne do "AIDS”, więc zmieniono ją na B’z. Grupa cały czas składa się zaledwie z dwóch członków, pozostałe pozycje zajmują muzycy wspomagający.
W 1988 roku ukazał się pierwszy singiel zespołu Dakara sono te wo hanashite oraz pierwszy album, zatytułowany po prostu B'z. Zawierał on, poza japońskimi tekstami piosenek, typowe brzmienie rocka lat 80-tych. W tych latach było to typowe, że japońskie zespoły wyruszały w trasy koncertowe promujące album, jednak B’z tego nie zrobił. Formacja nie chciała dawać żadnych koncertów, dopóki nie będzie miała dość materiału na przynajmniej dziewięćdziesięciominutowy pokaz. Więc, zamiast pojechać w trasę, wróciła do studia nagrywać dalej.
W 1989 roku w maju ukazał się drugi album Off the lock, razem z singlem Kimi no naka de odoritari, a duet zaczął wreszcie koncertować. Po trasie Tak i Koshi wrócili do studia, aby nagrać minialbum Bad Communication. Wydawnictwo sprzedało się w ponad milionie egzemplarzy, jednak nigdy nie osiągnęło pozycji w pierwszej dziesiątce list przebojów.
Rok, album i pięć singli później w sklepach pojawił się minialbum Risky. Został on nagrany w Nowym Jorku i stanowił perfekcyjną mieszankę rocka oraz muzyki dance. Było to pierwsze wydawnictwo B’z, które natychmiast zajęło pierwsze miejsce w rankingu Oriconu. Wcześniej z nagrań zespołu, tylko singiel Taiyou no Komachi Angel osiągnął tę pozycję. Od tej pory, każde wydawnictwo grupy debiutowało od razu w pierwszej dziesiątce. B’z zdecydował później, że kolejny album Run, a także następne nagrania, skupią się bardziej na rocku.
W trakcie swojej kariery zespół grał praktycznie w każdym popularnym stylu muzycznym, zaczynając od poprocka, przez blues rock (można go usłyszeć na Loose i The 7th Blues), aż do ciężkich gitarowych riffów z jednoczesnym zmniejszeniem znaczenia keyboardu na Brotherhood i Eleven. B’z oferuje muzykę dla każdego gustu i udowadnia swoją jakość rok po roku, wyprzedając wszystkie bilety na swoje występy. Od 2002 roku koncerty w Ameryce również mogą się pochwalić taką frekwencją.
Było to także w 2002 roku, kiedy formacja miała okazję razem z Aerosmith otworzyć Piłkarskie Mistrzostwa Świata. Członkowie drugiego zespołu byli pod tak wielkim wrażeniem poziomu muzyków z B’z, który ci ukazali podczas swojego występu, że zaprosili Taka i Koshiego do rozpoczynania swoich koncertów podczas trasy po Ameryce.
W 2004 roku zespół nie wykazywał dużej aktywności, jednak, na szczęście dla fanów, żaden z członków grupy nawet nie wspominał o przerwie i we wrześniu w sklepach pojawił się Arigatou. Artyści skupili się w tym czasie na prowadzeniu pobocznych projektów: TMG, zespół Taka, odnosił wiele sukcesów – jego album TMG, został wydany nawet w Europie, podczas gdy Koshi nagrał solową płytę Piece of Mind, która, oczywiście, zajęła pierwsze miejsce w rankingu. Obaj muzycy wyruszyli w trasy koncertowe po Japonii, prowadzące ich z powrotem do ukochanej Yokohama Arena.
Rok później formacja wydała kolejny, już czternasty z kolei album The Circle, dzięki któremu zajęła w marcu szczytową pozycję w rankingach Music Station dla odnoszącego największe sukcesy w Japonii komercyjnego zespołu. W końcowych miesiącach 2005 roku ukazało się wiele nowych wydawnictw: B’z wypuścił kolekcję singli The Best Pleasure II, a Tak nagrał swój kolejny solowy album House of Strings pod szyldem własnej wytwórni. Formacja ruszyła także w tym okresie w dwudziestoośmioczęściową trasę koncertową, trwającą od kwietnia aż do końca września.
W kolejnym roku B’z był zajęty nagraniami w studiu i wykańczaniem singla oraz albumu, a do lipca przebywał w trasie Monster’s Garage Tour. W roku 2007 zespół znów skupił się na nagraniach, tym razem ukazały się dwa single i album Action. Mimo to formacja nie przestała występować, dając koncerty już od stycznia aż do jesieni.
2008 rok był niezwykle męczący dla zespołu, jako że wydał on dwa albumy CD Ultra i mia bardzo napięty harmonogram. Podczas gdy rok 2009 przypominał poprzedni, w 2010 roku formacja wydała zaledwie jedno koncertowe DVD, nadrabiając to jednak wieloma koncertami na żywo. Poza tym Tak występował latem razem z Larry'm Carltonem podczas jego światowej trasy Take Tour Pick, a Koshi w sierpniu pojechał w solową trasę koncertową, która zakończyła się w październiku.
Na początku 2011 roku zespół zrobił sobie kilkumiesięczną przerwę, jednak już na wiosnę wznowił działalność. Na lato zaplanował koncerty poza granicami Japonii, w tym jeden w Vancouver w Kanadzie.
