W 1983 roku dwaj uczniowie szkoły średniej, Hisashi Imai i Yutaka Higuchi (U-ta), zdecydowali się założyć razem zespół. Po zwerbowaniu do niego Hidehiko Hoshino (bass), Atsushiego Sakuraia (perkusja) i Arakiego (wokal) narodziła się nowa grupa.
W następnym roku chłopcy, pod wymyśloną przez Imaia nazwą Hinan Go-Go, zagrali kilka amatorskich koncertów w rodzinnym Gunma. W tamtym okresie nie mieli żadnych własnych piosenek i wykonywali jedynie covery, przede wszystkim słynnej punkowej grupy The Stalin.
Pod koniec 1984 roku Imai, Sakurai i Araki skończyli szkołę, pozostawiając Hoshino i Higuchiego, którym został jeszcze rok nauki. To był także ten czas, kiedy zespół zmienił nazwę na BUCK-TICK, co stanowi przekształcenie japońskiego słowa "bakuchiku" i oznacza "petarda". Wybór ten miał miejsce prawdopodobnie ze względu na fryzury (bardzo sztywne, postawione włosy), które jego członkowie zdawali się w owym czasie lubić.
Rok 1985 był świadkiem dwóch zmian w zespole: przeniesienia do Tokio i odejścia Arakiego. Jego miejsce jako wokalista, po wielu kłótniach i ciężkiej pracy nad przekonaniem kolegów, zajął Sakurai. U-ta wrócił do domu, aby przekonać swojego starszego brata do przyłączenia się do pozbawionego perkusisty BUCK-TICKa.
Toll Yagami był z pewnością najbardziej doświadczony, jako że grał wcześniej także w innych zespołach, ale jego ostatnia grupa, SP, właśnie się rozpadła. Toll był mniej niż entuzjastycznie nastawiony do projektu przyłączenia się do formacji swojego młodszego brata, ale U-ta ostatecznie zdołał go przekonać. Z Tollem jako perkusistą narodził się taki BUCK-TICK, jaki znamy dzisiaj. Zimą nowy skład zespołu zagrał swój pierwszy wspólny koncert.
Następne lata działalności BUCK-TICKa były bardzo aktywne. Zespół podpisał kontrakt z indiesową wytwórnią Taiyo Records pod koniec 1986 roku, a także wydał swój pierwszy singiel, To-Search, i pierwszy album, Hurry Up Mode. Rok później przeniósł się do wytwórni major Victor/Invitation. Grupa non-stop koncertowała, a ukazujące się nieprzerwanie albumy i widea (włączając ich debiut jako major, czyli SEXUAL XXXXX! w 1987) zapewniały im powszechne zainteresowanie oraz stale rosnącą popularność.
Cztery trasy koncertowe, niezliczone pojedyncze występy, trzy albumy oraz ciągłe zainteresowanie mediów miały zły wpływ na zespół i w kwietniu 1989 roku Imai został aresztowany za posiadanie narkotyków. Jednakże, po kilku miesiącach wymuszonej przerwy, grupa powróciła i po zagraniu wyprzedanego koncertu w Tokyo Dome jeszcze raz znalazła się na szczycie.
Zespół kontynuował swoją drogę na panteon przez następne kilka lat. W latach 1990-1997 zagrał co najmniej 8 tras koncertowych i wydał 11 albumów.
BUCK-TICK stał się powszechnie znany ze swoich niesamowitych występów na żywo, podczas których sama scenografia była warta ceny biletu. Od złożonych dekoracji inspirowanych Egiptem do groźnie wyglądających stalowych prętów i przerażających cyrkowych widowisk - koncerty tego zespołu nie przypominają żadnych innych. Ze swoimi ciągłymi zmianami stylu ubioru BUCK-TICK nadał terminowi "visual kei" nowe, a może raczej dosłowne, znaczenie.
Rok 1997 stał się świadkiem końca długiej współpracy grupy z wytwórnią Victor, a zespół podpisał kontrakt z Mercury Music Entertainment. Podczas kolejnych lat jego członkowie rozpoczęli pierwsze z wielu projektów pobocznych i występów gościnnych, włączając w to SCHAFT, tworzony przez Imaia i Makiego Fuji (SOFT BALLET). Po 10 latach od swojego debiutu jako zespół major BUCK-TICK nie dawał żadnych sygnałów zwalniania tempa.
W 1998 roku odbyła się pierwsza wycieczka zespołu do świata anime, kiedy to wydana przez nich piosenka Gessekai została użyta w serialu "Night Walker". Wykorzystano później także przeróbkę ich hitu Dress (2005 rok) w produkcji "Trinity Blood", a także utwór Kagerou (2006 rok) jako ending do odcinków od 14 do 24 serii "xxxHOLiC". Ponadto w 2000 roku zespół po raz kolejny zmienił wytwórnię - jego pierwszym wydawnictwem pod szyldem BMG-Funhouse (w której pozostaje do dzisiaj) był album One Life, One Death.
W ciągu następnych kilku lat członkowie BUCK-TICKa rozpoczęli kolejne poboczne projekty, włączając w to takie zespoły, jak SCHWEIN i LUCY, a także albumy solowe, gościnne występy oraz więcej tras koncertowych. W latach 2000-2007 grupa zagrała osiem kolejnych tras oraz niezliczone pojedyncze koncerty, a także wydała następnych dziewięć albumów.
W 2006 roku BUCK-TICK obchodził swoje dwudziestolecie jako zespołu major. Z tej okazji została wydana płyta, zawierająca przeróbki ich piosenek w wykonaniu trzynastu różnych artystów, m.in. Kiyoharu (ex-Kuroyume, ex-SADS), Ja (ex-LUNA SEA), BALZAC czy Abingdon School Boys. Towarzyszyła jej specjalna trasa koncertowa, której zwieńczeniem był festiwal BUCK-TICK Fest 2007 ON PARADE. Odbył się on 8 września i wzięły w nim udział zespoły grające na tribute album.
Niedługo później, bo 19 września, do sklepów trafił piętnasty album studyjny BUCK-TICKa, zatytułowany Tenshi no Revolver. Na przełomie 2008 i 2009 roku ukazały się dwa kolejne single, Galaxy i Heaven. Tytułowe utwory znalazły się także na, wydanej 18 lutego, nowej płycie zatytułowanej Memento Mori. Potem zespół wyruszył w długą trasę koncertową, zakończoną po około trzech miesiącach w tokijskiej NHK Hall.
W swojej ponad dwudziestoletniej karierze BUCK-TICK przeszedł ewolucję od zespołu indiesowego z postawionymi włosami do eleganckich profesjonalistów. Jako że była ona jednym z pionierów nurtu visual kei, stała się również inspiracją dla wielu innych artystów czy grup, m.in. dla Kyo z DIR EN GREY czy Kiyoharu. Powstał nawet cover band BUCK-TICKa, nazwany BLUCK-TLICK, utworzony przez znanych muzyków: Tatsurou (MUCC), Yuu (Merry), Aie (ex-deadman, the studs), Laya (ex-Fatima) oraz Tsuyoshiego (ex-Kalimero, obecnie w GeKiGaKutai i Jully).
Zdolności muzyczne grupy poprawiają się z każdym nowym wydawnictwem i - szczęśliwie dla fanów - nie zamierza ona kończyć kariery. Czy to będą projekty poboczne, jak LUCY i Dropz, czy płyty solowe, jak Ai no Wakusei Sakuraia, członkowie BUCK-TICKa nigdy nie przestają zadowalać i zaskakiwać swoich słuchaczy. Przy odrobinie szczęścia zespół ten będzie zapewniać nam rozrywkę przez co najmniej następne 20 lat.
