Kein - mourou no jitsu

Zespół Kein odgrywa ważną rolę w ugruntowaniu terminu Nagoya kei, ukutego z myślą o pochodzących z Nagoi grupach indie visual. Mimo że historia Kein jest krótka, a lista nagranych przez tę formację płyt jeszcze krótsza, kapela odcisnęła swój ślad w świecie visual kei. Stało się tak dzięki wyjątkowym wokalom, niespokojnym melodiom i zapadającym w pamięć piosenkom. Nie inaczej było w przypadku jej przedostatniego singla - mourou no jitsu.

Danro no kajitsu rozpoczyna się odgłosami kroków i pukania do drzwi, bezpośrednio poprzedzającymi wolną, niemal uwodzicielską melodię. Dźwięk gitary przechodzi w szmer, wycisza się też perkusja, przygotowując tym samym przedpole dla wokalu Mako. A on śpiewa niemal monotonnie, moduluje głos tylko nieznacznie, robiąc wyjątek dla rozproszonego, rozdygotanego wibrato, obecnego przez cały utwór. Kompozycja nie ma refrenu jako takiego, a największą dramaturgią charakteryzują się momenty, w których Mako nieprzerwanie przez dziesięć sekund trzyma jeden drżący dźwięk. W piosence pojawia się też dziwny czterdziestosekundowy fragment, w którym słyszymy mowę – a potem rzewny szloch –dziecka. Utwór zamyka echo gitary przeradzające się w krzyk, zrazu miękki, potem narastający, coraz głośniejszy, w końcu płynnie łączący Danro no kajitsu z następnym utworem, Guramii.

Kompozycję tę otwierają, grające w perfekcyjnym unisono, wściekle szybka gitara i perkusyjny beat; obroty spadają tylko wtedy, gdy wchodzi śpiew. Mako brzmi niemalże jak szaleniec, gdyż w jego głosie zaczynają pojawiać się domieszki gniewu i sarkazmu. Do tego znów słychać urywane wibrato, które nadaje wokalowi ton niemal szyderczy. Tekst opowiada o fizycznej krzywdzie, jakiej doznaje więzień w celi śmierci; śpiew Mako wyraźnie oddaje tę sytuację. Rytm w refrenie nieustająco zniewala - wokalista przeżywa słowa piosenki, słychać podszyte growlem krzyki „nie!”. Mako opowiada o człowieku stojącym przed tłumem, który czeka na niego pod szubienicą. Można ujrzeć go oczami wyobraźni, błagającego w rozpaczy i zwijającego się w spazmach w oczekiwaniu na egzekucję. Zarówno zachwycające gitarowe solo, jak i refren, sprawiają, że mamy do czynienia z niezwykłym utworem.

Ostatni kawałek na singlu - FLASHBACK THE NEWSMAN - zamyka CD z przytupem. Szczególnie wyraźnie zaznacza się w nim linia basu (w trakcie całego numeru niemal głośniejsza od gitary), dzięki czemu otrzymujemy kolejną energiczną piosenkę. Jeśli chodzi o śpiew, to przez większą część utworu ma on charakter recytatywu, ale szybszy beat i wyjątkowa kompozycja powodują, że nie wieje nudą. Przed refrenem słychać zniekształcony dźwięk; trwa to kilka sekund, a w tym czasie wokalowi Mako towarzyszy mocny pogłos. Następnie śpiew przechodzi w stłumiony wrzask stanowiący refren, a będący bezładną mieszaniną angielskiego i niemieckiego. W ostatniej części utworu rozbrzmiewa instrumentalna fraza, ta sama, która służyła za intro - i w ten właśnie schludny sposób dochodzimy do końca FLASHBACK THE NEWSMAN.

Ciekawa rzecz na temat mourou no jitsu, to odczucie co do singla, jako całości. Kawałek Danro no kaijitsu, pomimo mrocznego zabarwienia jest chilloutowy i relaksujący, podczas gdy Guramii to kompozycja energetyczna i porywająca do tańca – choć jej tekst jest makabryczny. Dzięki piosence FLASHBACK THE NEWSMAN – obowiązkowej przedstawicielce metalu - zataczamy krąg, który utwierdza nas w przekonaniu, że na tym nagraniu każdy fan znajdzie coś dla siebie. Jednakże, niektórym pasjonatom gatunku, zafiksowanym na dzisiejszym brzmieniu visualu, muzyka na modłę „starej szkoły” może nie przypaść do gustu. Niemniej jednak, dla zgadzających się z opinią, że staremu dobremu visual kei rewolucja nie grozi, mourou no jitsu okaże się ważnym wydawnictwem, którego nie należy przegapić. Zalicza się on bowiem do kategorii ponadczasowej klasyki, a nie do dzieł klasyfikowanych jako jednorazowe hity.