Lamiel - Zekuu

Wydany w 2000 roku Zekuu jest ostatnim wydawnictwem nieistniejącej już, ale niezapomnianej formacji Lamiel. Różni się ono od poprzednich nagrań tym, że wszystkie piosenki napisane zostały przez Akirę (ostatnia powstała we współpracy z gitarzystą Iori m), gdyż drugi główny kompozytor, aie, opuścił zespół jakiś czas wcześniej. Nie położyło się to jednak cieniem na rzeczonym maksisinglu, który godnie reprezentuje starą szkołę Nagoya-kei.

Tytułowa piosenka zaczyna się brzmieniem typowym dla zespołu. Pierwsze dźwięki gitary i zniekształcony, płynący z oddali, spokojny głos Yuiny budują złowrogi nastrój, utrzymujący się przez całą zwrotkę. Linie wokalu, które, choć na ogół współbrzmią harmonijnie, raz po raz tworzą dysonans z melodią oraz z głosami wspomagającymi, co skutkuje pewnymi niedoskonałymi muzycznymi wybojami, przykuwającymi uwagę słuchacza. Jednakże przejście z wolna zmierza ku niespodziewanej zmianie nastroju. Wysokie głosy w chórkach prowadzą świeżą, chwytliwą melodię, nie wychodząc jednakowoż poza ramy mrocznego stylu Nagoya. Występuje tam także co nieco złowieszczego szeptu i krótkie, ale robiące wrażenie, scalone z kawałkiem gitarowe solo, które kończy się dość gwałtownie.

W podobnym klimacie jest drugi utwór, Dark. Tak naprawdę, jeśli ktoś nie wsłuchiwałby się zbyt uważnie, to, gdyby nie marszowe intro, mógłby nie zauważyć, że oto rozpoczął się nowy kawałek. Piosenka ta różni się od Zekuu tym, że jest mniej harmonijna. Linie gitary i basu – podobnie jak wokale – są dość monotonne, mniej wyrafinowane. Dark nie jest pozbawiony melancholijnego nastroju, typowego dla grupy Lamiel. Słucha się go całkiem dobrze, mimo że na swój sposób traci on na oryginalności. Przez brak „tego czegoś”, co zazwyczaj angażuje i porusza słuchaczy w najlepszych piosenkach Lamiela można przyjąć, że jest to najsłabsze ogniwo nagrania.

Na zakończenie maksisingla otrzymujemy następne arcydzieło SS-“A”, które rozpoczyna się zmysłowym szeptem Yuiny, podczas gdy w tle słychać prosty, wybijany na bębnach, rytm i gitarowe riffy. Później piosenka nasyca się intensywnym, zapierającym dech w piersiach brzmieniem. Słychać więcej akordów durowych, więcej krzyku, konstrukcja melodii jest mniej pospolita. Nieregularna rytmika, zmienne tempo zasadniczo odróżnia kawałek od pozostałych dwóch. Godne uwagi jest niezbyt wyszukane, ale silne i autonomiczne brzmienie linii basu Hiderou. W piosence wykorzystano niemało różnych efektów wokalnych (jednak bez przerostu formy nad treścią), co jest pewną odmianą, a w wielu fragmentach SS-“A” siła głosu Yuiny prezentuje się w pełnej okazałości. Na końcu dźwięki piosenki zanikają powoli, aż do ciszy, co pozostawia niezatarte wrażenie i jest świetnym zwieńczeniem utworu.

Maksisingiel jako całość nie sprawia zawodu fanom zespołu i stanowi doskonałe, spójne wydawnictwo, przesiąknięte charakterystyczną dla Lamiela tajemniczą i melancholijną atmosferą. W porównaniu z poprzednimi nagraniami ukazuje poczyniony przez grupę postęp i, poprzez kilka najlepszych piosenek, podsumowuje trzy lata aktywności formacji.