Można powiedzieć, że visualowo-enkowy debiut major Mogamigawy Tsukasy, wydany 10 czerwca 2016 roku MATSUPOIYO, raczej odniósł sukces, trafiając na 9 miejsce Oricon Weekly Enka Charts. Następnie ten artysta, który równocześnie jest także perkusistą w visual rockowym zespole THE MICRO HEAD 4N'S, wydał 25 listopada album z coverami, Oku no utamichi. Na tej kolekcji znalazły się piosenki z różnych czasów, pochodzące z rejonu Tohoku.
Utwór, który to wszystko rozpoczął, zaczyna także Oku no utamichi: własna kompozycja TsukasyMATSUPOIYO. Kolejny jest pierwszy cover, Boukyou jonkara, pierwotnie nagrany w 1985 roku. Utwór utrzymuje spokojne, tajemnicze brzmienie tylko przez pierwszą zwrotkę. Kiedy wchodzą perkusja i gitara, Boukyou jonkara zmienia się w rockowy kawałek.
Następna piosenka, Tsugara kaikyou fuyu keshiki (1976), z zimowym motywem, może być najlepiej opisana jako utrzymana w starym stylu, melancholijna ballada, ale nastrój poprawia się pod wpływem Kita sakaba (1982), która znajdowała się także na stronie b debiutanckiego singla TsukasyMATSUPOIYO. Kolejna Miso shiru no uta (1976), dzięki mówionym partiom stanowi mocny kontrast. Jak sugeruje jej tytuł, jest to piosenka o zupie miso. Skomponowana przez nieżyjącego już Nakayamę Daisbarou utwór można określić jako dosyć swobodny i rozrywkowy, szczególnie jeżeli chodzi o interpretację wokalną.
Szósty utwór, ballada Michinoku hitori tabi (1980), wywołuje uczucie tęsknoty za domem i bolesnej nostalgii, dzięki delikatnym dźwiękom fletu, akustycznej i elektrycznej gitary. Kitaguni no haruEndo Minoru (1977) jest w podobnym stylu, ale o nie tak ciężkim nastroju. Klawisze przypominające rybacki akordeon i akordy akustycznej gitary są bardzo zwięzłe.
Tsugaru heiya (1984) ze względu na partie wokalne można opisać jako spokojną odę do ojczystego kraju Tsukasy. Po raz kolejny keyboard gra melancholijną, akordeonową melodię, a akustyczna gitara akompaniuje. Następna balladowa Nanbu semishigure nie tylko bawi się dźwiękami fletu, shamisenu i gitar, ale także wokalem Tsukasy. Poprawa jego głosu jest szczególnie tutaj zauważalna, gdyż bez wysiłku zmienia wysokość tonów, które nadają tej melodii dramatyzmu.
W ence ukochana narzeczona jest częstym motywem tekstów. Może to jest jeden z powodów, dla których Tsukasa zdecydował się zrobić cover emocjonalnej ballady Kita no hanayome (2003). Kolejna, romantyczna piosenka miłosna, Itoshiki hibi (1986), ma ciekawą aranżację, gdyż dominująca syntezatorowa melodia i chwytliwe partie gitary bardziej przypominają "konwencjonalną" popową muzykę. Przedostatnim utworem na tym albumie jest delikatna i marzycielska, fortepianowa ballada Hana wa saku (2012), do której muzykę napisał nikt inny jak słynna kompozytorka Kanno Yoko. Oku no utamichi zaczęło się wersją major MATSUPOIYO, a zakończyło angielską wersją tego utworu. Tsukasa ewidentnie przyłożył się do wymowy i z tego powodu łatwo można śpiewać razem z nim ten poruszający hymn.
Kiedy Mogamigawaa Tsukasa wyjawił w wywiadzie dla JaME, że skorzysta z okazji nagrania większej ilości coverów, prawdopodobnie nikt nie przypuszczał, że pełny album pojawi się tak szybko. Oku no utamichi oferuje ciekawy przegląd piosenek z regionu, który bardzo ucierpiał w niedalekiej przeszłości, a także Mogamigawę Tsukasę w nowym żywiole. Nowicjusze enki i zainteresowani fani mogą zaryzykować posłuchanie. Co więcej, wiele piosenek zawartych na tym albumie nigdy wcześniej nie pojawiło się na albumie z coverami.
