Melt-Banana - Bambi's Dilemma

Dla nowicjuszy pierwszy raz z Melt-Banana może być dezorientujący, dziwaczny czy wręcz zniechęcający. Błyskawiczne tempo i dziko eksperymentujące gitary połączone z wysokimi, “zróżnicowanymi” wokalami tworzą niezwykle spastyczną muzyczną jazdę. Od samego początku Melt-Banana wprowadza więcej popowych wstawek i refrenów, a także jakiegoś porządku do swoich kompozycji, ale cały czas udaje jej się utrzymać tę nieuchwytną bestię, będącą jej "starszym" brzmieniem. Przystępne eksperymenty po raz pierwszy pojawiły się na albumie z 2003 roku, Cell-Scape, a za drugim razem wycieczki grupy w stronę eksperymentalnego popu i noise-rockowe korzenie skrystalizowały się w zachwycająco hałaśliwym Bambi’s Dilemma.

Dziewiąty studyjny album Melt-Banana charakteryzuje namacalne wrażenie eksperymentu, produkcji i humoru. Zespół kontynuuje tworzenie muzyki bez przesadzania, kończąc w odpowiednim momencie. Udało mu się uniknąć nadmiernej powtarzalności, a przy tym pozostać interesującym, wykorzystując do tego zaskakujące dźwięki, jak na przykład coś, co wydaje się być fortepianowymi akordami na haju w Cat Brain Land. Każda piosenka ma swoją własną komiczną i zabawną osobowość, niezależnie, czy jest ona włączona w jej brzmienie, czy umieszczona na widoku, jak w Dog Song, gdzie wokalistka Yako na przemian śpiewa o swoim psie i szczeka.

Pierwsza część kawałków na Bambi’s Dilemma wydaje się podejmować wątek tam, gdzie porzucił go Cell-Scape - szybki noise i new-wave grindcore wygodnie dzielą to samo łózko z poppunkowymi, rozbudowanymi melodiami i refrenami. Trzeci utwór, Cracked Plaster Cast, pokazuje, jak dobrze może się sprawdzić taka mieszanina. Prawdopodobnie jest to jeden z "łagodniejszych" utworów – jeżeli można tak to nazwać – oferuje lekką melodię, poprzeplataną szalonymi momentami, które całkowicie zaskoczą słuchacza. Melt-Banana wydaje się lubić włączanie łagodniejszych dźwięków czy melodii do charakterystycznych dla niej zwariowanych gitar i wokali, powtarzając ten pomysł w The Call of the Vague i Green-Eyed Devil. Zrelaksowana gitara i elektroniczne rytmy rozpoczynają utwory, poprzedzając przypadkowe wybuchy energii, natomiast spokojniejsze elementy utrzymując uwagę słuchacza.

Po dziesiątym utworze Melt-Banana oferuje pięć trwających mniej niż minuta kawałków, powracając do korzeni w krótkich, burzliwych wybuchach hałasu. Przedostatni, Chain Keeper, powraca jako rozszerzona wersja tych pięciu trashowych utworów, dostarczając odpowiednio dezorientujące i trochę drażniące półtorej minuty bełkotu wokalistki Yako i dziko eksperymentującą, skrzeczącą gitarę Agaty. Potem zagłębiamy się w finałowe Last Target On The Last Day, łączące wszystko na tym albumie: przejmujący i eteryczny elektroniczny hałas przypominający interludium ze środka, Type: Ecco System oraz pogłosy zwykłej strawy Melt-Banana. Kawałek pozostawia słuchacza zastanawiającego się: co będzie dalej?

W jakiś sposób Melt-Banana udaje się być kompletnie nieprzewidywalnym bez tak naprawdę robienia czegoś zupełnie zaskakującego. Jeżeli jego brzmienie byłoby Pokemonem, byłoby Bambi’s Dilemma, dojrzałą formą zespołu: większą i mocniejszą, w nowym, błyszczącym opakowaniu, ale w teorii cały czas tą samą. Jest ostrzejsza, lepsza, szybsza i silniejsza. Nieważne, jak wiele razy jej słuchasz, cały czas jest coś nowego do okrycia. Jednocześnie zachowuje cały ten pozornie przypadkowy hałas i kompozycję oraz, dzięki uprzejmości Agaty, frenetyczne i zaskakujące gitarowe riffy. I, oczywiście, jest też wysoki, prędki wokalny nonsens Yako. Jest tak dziwnie fascynujący, uroczo irytujący i zupełnie niezrozumiały, jak zawsze.

Z tym albumem nigdy nie będziesz wiedział na czym stoisz, czy ci się to podoba, czy nie. Prawdopodobnie go polubisz, ale jeżeli nie, daj Melt-Banana jeszcze kilka szans. Pierwszy raz jest zawsze trochę dziwaczny.