HYDE w 1720, Los Angeles

W wilgotną i ponurą niedzielę w bardziej zapuszczonej części Los Angeles, długa kolejka wiła się wokół klubu 1720. Tłum składał się z szerokiej gamy mody gotyckiej, lolita i punkowej, a gdy fani przechodzili blondwłose podobizny HYDE’a patrzyły uwodzicielsko z wszelkich form papieru i tkanin. Legendarny wokalista inspiruje różnorodne gusta modowe, uzupełniające szeroki zakres narodowości, wieku i płci wymieszanych w obrębie jego fanów.

Gdy ludzie wchodzili do sali, rozbrzmiewała przedkoncertowa playlista, zawierająca wybór hard metalowych kawałków, gwarantujących rozgrzanie każdej publiczności. Jednak, wraz z upływem czasu, nie wystarczało to niespokojnemu tłumowi, pragnącemu muzycznej ucieczki, jaką tylko HYDE może zaoferować.

Światła zgasły i neonowe litery zajarzyły się jaśniej, sygnalizując, że w końcu przybył mistrz mrocznych ceremonii. Psotne, kocie uśmiechy zajaśniały jasno w ciemności, gdy zamaskowane postacie zajęły miejsca na scenie. Radioaktywnie zielone oczy patrzyły intensywnie na publiczność, gdy sylwetka HYDE’a wyłoniła się z cienia. Ręce przykryły niebo i wokalista stanął na środku sceny, wpatrując się w tłum, jakby ten był jego ofiarą. Echo głosów fanów krzyczących "HYDE! HYDE!" można było słyszeć wśród okrzyków podekscytowania.

Rozpoczynając piosenką FAKE DIVINE z najnowszego albumu ANTI, łagodnie melodyjny wokal HYDE'a przeplatał mroczne, elektroniczne dźwięki wstępu. Delikatne melodie przeszły w ciężki rock, gdy wokalista growlował refren, a sceniczne światła migotały oślepiająco do rytmu perkusji. Wygląd HYDE’a był uderzający: czarna półmaska, przykrywająca część twarzy, czerwień rozmazana na ustach, symbolizująca albo krew, albo szminkę, oraz fluorescencyjne rozbłyski materiału koszuli.

Poły skórzanego płaszcza HYDE’a falowały w powietrzu, gdy kiwał się do muzyki i wchodził w cięższe punkowo-metalowe piosenki: AFTER LIGHT, a potem INSIDE OF ME. AFTER LIGHT wywołało hymniczne skandowanie publiczności, pod przewodnictwem wokalisty. Ryk gitary i śpiew HYDE'a przetoczyły się przez tłum w elektryzującym dudnieniu. Gdy wykonywał tekst “Can’t escape, the monster inside of me,” mroczny pejzaż dźwiękowy został uzupełniony obrazami podziemnego świata wokalisty.

Zrywając z twarzy maskę, jak gdyby w końcu uwalniając swojego wewnętrznego potwora, HYDE rozpoczął TWO FACE, a potem przeszedł do prezentowania najcięższych rockowych kawałków z ANTI. Zakres piosenek rozciągał się od punkmetalowych hymnów do eleganckich, orkiestrowych melodii ZIPANG, każdy utwór prowadził publiczność przez ulewny ryk mistrzowskich wokali, prosto w środek muzycznej burzy.

HYDE przerzucił statyw od mikrofonu przez ramię, z którego końca powiewał swobodnie charakterystyczny baner, a muzyka z UNDERWORLD narastała w tle. Wokalista wezwał publiczność do bycia głośniej, co ta zaakceptowała grzmiącym, melodyjnym skandowaniem “Yeah!” podczas refrenu.

Utwór po utworze, tłum wciąż użyczał swojego głosu krzycząc podczas każdej piosenki. HYDE skłonił fanów, by skakali wysoko i szaleli, a ci się posłuchali. Blond kosmyki wokalisty latały swobodnie, gdy bawił się wraz z publicznością do muzyki. Pełne energii porozumienie pomiędzy fanami a artystą było wyczuwalne, gdy HYDE wskoczył w fosę, ku wielkiej radości tłumu. Skąpał publiczność w strumieniu wody, po czym przeszedł do ulubieńca fanów, MIDNIGHT CELEBRATION.

W kulminacyjnym punkcie piosenki wokalista oddał się niszczeniu swojego ozdobionego flagą statywu w stylu prawdziwej rockowej gwiazdy. HYDE wypowiedział niewiele słów, poza tymi zachęcającymi publiczność do dalszej zabawy. Jenak, gdy koncert zbliżał się ku końcowi, poprosił fanów o włączenie latarek w telefonach komórkowych i poświęcił chwilę na wypowiedzenie się.

“Dużo osiągnęliśmy podczas naszej pierwszej trasy po USA", powiedział łagodnie. “Dziękuję za bycie tutaj z nami dzisiaj. Mam nadzieję, że zobaczę was niedługo!" Potem zapowiedział ostatnia piosnkę ORDINARY WORLD, nastrojowy i orkiestrowy, heavy-rockowy cover klasyku Duran Duran. Głos HYDE’a bez trudu wpasował się w delikatną, żałobną melodię.

W drugiej zwrotce jego punkowe melodie pojawiły się ponownie z cięższymi gitarowymi akordami i grzmiącą perkusją, zapewniając pełen emocji huk, gdy wokal szybował w słowach “Every world, is my world”. Gdy końcowe gitarowe riffy rozbrzmiewały w sali, HYDE obsypał publiczność różami i zszedł ze sceny z ostatnimi słowami: “Dziękuję bardzo! Wrócę! Do zobaczenia wkrótce.”.

Z dekady solowych i wspólnych projektów muzyka, może to być najcięższa z jego tras po USA. Ten koncert był jednym z najbardziej anglojęzycznych występów HYDE’a, a surowa emocjonalna ekspresja była umiejętnie skonstruowana, zachowując równocześnie jasność przekazu piosenek. Jego występ przeleciał jak monsun, pozostawiając fanów rozczochranych i przemoczonych, z uśmiechami ozdabiającymi zachwycone twarze. Koncert HYDE’a był zachwycającym upadkiem w głąb króliczej nory, by bawić się tam, gdzie są mroczne i dzikie stworzenia.

Setlista:

01. FAKE DIVINE
02. AFTER LIGHT
03. INSIDE OF ME
04. TWO FACE
05. OUT
06. SET IN STONE
07. DON'T HOLD BACK
08. ZIPANG
09. WHO’S GONNA SAVE US
10. LION
11. UNDERWORLD
12. ANOTHER MOMENT
13. SICK
14. MAD QUALIA
15. MIDNIGHT CELEBRATION II
16. ORDINARY WORLD