BABYMETAL - METAL GALAXY

Kiedy YUIMETAL odeszła z BABYMETAL w 2018 roku, management zespołu musiał się nieco obawiać, jak zmiana składu zespołu wpłynie na fanów. Choć ona i MOAMETAL lata temu dosłownie wyrosły ze swoich pierwotnych ról jako miniaturowe pomocniczki SU-METAL, opowieść o tym, jak trio nastolatek pokonało legion gburowatych metalowców jest właściwie częścią heavymetalowego folkloru. Jednak, sądząc po tym, jak najnowszy album grupy METAL GALAXY poradził sobie w kraju i zagranicą, wszelkie obawy były nieuzasadnione.

Instrumentalne intro FUTURE METAL to bardziej EDM niż heavy metal. Przenosi się to na pierwszą piosenkę, która jest wyraźna zmianą scenografii dla gościnnego gitarzysty Taka Matsumoto, połówki rockowego duetu B’z, jedynej grupy w Japonii wciąż sprzedającej się lepiej niż AKB48. DA DA DANCE odznacza wszystkie punkty, jakich można spodziewać się po początkowym numerze BABYMETAL: szybkie tempo, krystalicznie czysta produkcja i teksty, tak chwytliwe, jak bez znaczenia.

Matsumoto jest tylko jednym z wielu gości niepojawiającym się na METAL GALAXY, praktyka, która wciąż jest w dużej mierze niezbadanym terytorium dla BABYMETAL. Pomimo statusu duetu i kalibru grup, z którymi gra trasy, jedyną głośną współpracą nagraną na taśmę była dotąd Road of Resistance z gitarzystami DragonForce, Samem Totmanem i Hermanem Li.

Kolejnym gościem, którego znajdujemy poza swoim żywiołem, jest szwedzki metalowiec Joakim Brodén. Odszedłszy daleko od inspirowanego wojskowością power metalu, jaki zazwyczaj gra, Szwed dołącza do duetu w Oh! MAJINAI, zahaczającym o parodię folk metalu, który może spowodować większe zainteresowanie Alestorm, niż własnym zespołem Brodéna, Sabaton. Mimo to, kawałek to dobra zabawa, a szantowy refren jest niesamowicie chwytliwy.

Cameo frontmanki Arch Enemy, Alissy White-Gluz, w Distortion jest bardziej typowe, Kanadyjka growluje do autotunowych wokali duetu pomiędzy pełnymi syntezatorów refrenami. Tak samo jest w Brand New Day, gdzie zręczna melodyjna gitarowa gra dwójki gitarzystów z Polyphia, Tima Hensona i Scotta Lepage’a, zapewnia solidne podstawy dla lekkiego electropopu.

Można pomyśleć, że ciężko byłoby zespołowi, który na początku przyciągnął uwagę szerokiego świata deathmetalową prośbą o czekoladę, prześcignąć samego siebie pod względem przypadkowości. Jednakże, pojawienie się tajlandzkiego rapera F.HERO w metalcore’owej odzie do tropikalnego owocu wydaje się być dobrą próbą.

Hip-hop nie jest jedynym niemetalowym gatunkiem, który BABYMETAL przerabia na METAL GALAXY. W Shanti Shanti Shanti zabierają się za sitary i sanskryt, w kawałku, któremu brakuje tylko jednej czy dwóch zwrotek w hindi, by nadawać się na bollywoodzki numer taneczny. Pamiętając być może o zaniedbywaniu Ameryk, ekipa produkcyjna użyła wielu klisz w Night Night Burn!, które nie mogły być bardziej generycznie latynoskie.

Po nieco ponad pół godzinie głupawki, album przybiera nieoczekiwany obrót. Piosenki od Kagerou służą jako przypomnienie, że BABYMETAL może jutro porzucić nowatorskie melodie pop, skórzane i koronkowe dodatki i inne idolkowe naleciałości i nadal być doskonale wiarygodnym zespołem. Klimatyczna Arkadia zasługuje na uwagę każdego fana power metalu.

A więc macie. Zakładając, że te kobiety i ekipa producenta KOBAMETAL (głównie) pozbawionych twarzy minionów ma w sobie jeszcze kilka takich albumów, możemy odłożyć na jakiś czas wszelkie rozmowy o nieuchronnej solowej karierze SU-METAL. Ona i MOAMETAL mogą jeszcze zostać Batmanem i Robinem — albo, jeżeli wolicie, Batwoman i Flamebird — sceny idolek.