DIR EN GREY w Islington Assembly Hall, Londyn

Podobnie jak czerwone londyńskie autobusy, które przemykają obok Islington Assembly Hall, wydaje się, że koncerty DIR EN GREY przychodzą grupami. Czeka się wieki, po czym dwa pojawiają się niedługo po sobie. Ostatni występ w Londynie był mile widzianym powrotem, szczególnie dla fanów będących na koncercie w 2018 roku, w którym wystąpiły problemy techniczne i liczne przerwy. Sala była prawie pełna, pomimo ogromnej ceny biletów, a nadzieje fanów na bezbłędny występ zostały więcej niż spełnione.

DIR EN GREY już dawno zrezygnował ze swoich początków visual kei i na ten koncert muzycy wybrali prostą, stateczną czerń, poza perkusistą Shinyą, odzianym w całości na biało. Kaoru w czarnej kurtce miał styl wiktoriańskiego przedsiębiorcy pogrzebowego, a basista Toshiya był gwiazdą rocka z otwartą na piersi koszulą. Choć na zewnątrz był chłodny lutowy wieczór, Die wciąż miał wiatrak, wiejący w niego chłodnym powietrzem, rozwiewając jego perfekcyjną blond grzywę. Kyo, jak zwykle, jako ostatni dołączył do swoich kolegów na scenie. Twarz wokalisty pomalowana była na biało, a jego usta posmarowane na czerwono, przypominając Jokera Heatha Ledgera.

DIR EN GREY nie żartowało. Może i zaczął swój set od zaskakująco stonowanego początku, ale kiedy Zetsuentai wrzuciło bieg, nie zwolnił przez całą noc. Gitarzyści Kaoru i Die wyrzucali z siebie łomoczące riffy, wspierani nieustępliwym bębnieniem Shinyi, a Toshiya, spokojny jak zawsze, serwował grzmiące partie basu. Jedyna prawdziwa zmiana tempa przyszła z przejmująco pięknym Ranunculus, który został wykonana z większym jadem i agresją niż jego nagrana wersja.

Fani, mający nadzieję na wysłuchanie największych hitów, mogli być rozczarowani. Chociaż trasa nosiła tytuł This Way to Self-Destruction, z łatwością można było uznać ją z drugą część trasy The Insulated World z 2019 roku, biorąc pod uwagę, jak mocno setlista czerpała z tego albumu. Biorąc pod uwagę, jak daleko DIR EN GREY zawędrował pod względem muzycznym w trakcie 23 wspólnych lat, miało sens, że muzycy chcieli zaprezentować swoją obecną wizję świata, a nie to, jak czuli się 10 czy 15 lat temu. Jedym ukłonem w przeszłość były Merciless Cult, który mocno wzburzył tłum, i Kodou, obie z albumu Withering to Death z 2005 roku.

Podczas tej trasy DIR EN GREY przyniósł ze sobą pełny pakiet audiowizualny, a na scenie wyświetlane były makabryczne wizualizacje, takie jak poczerniałe, zdeformowane postacie i zalane krwią twarze, ale Kyo wytwarzał niemal równie niepokojące obrazy podczas swojego występu. Wokal enigmatycznego frontmana był absolutnie w punkt, poprzez ogromną gamę mrocznych melodii, gardłowych warczeń i udręczonych krzyków, podczas gdy jego dramatyczne, ekspresyjne ruchy przyciągały uwagę tłumu. Zinterpretował ponury, samobójczy tekst Aka formując przewód mikrofonu w pętle wokół szyi. Podczas epickiego finału głównej części setu, The World of Mercy, zachowywał się, jakby przecinał sobie nadgarstki i pił krew, po czym zwymiotował ją, a czerwony kabel mikrofonu przekształcił się w jelita, które nastepnie teatralnie wyciągnął z siebie i wdeptał w ziemię.

Wszystko zostało zakończone podczas energicznych 90 minut, włączając w to długą przerwę przed bisem, ale może to być zrozumiałe, biorąc pod uwagę wymagania, jakim poddawane są struny głosowe Kyo. Musi w końcu dobrnąć do końca trasy w całości. Zespół pokazał uznanie dla fanów, rzucając pałeczki i gitarowe kostki w tłum. Kaoru udało się nawet rzucić jedną bardzo daleko. Było to idealne zwieńczenie tego bezbłędnego występu.


Setlista:

01. Zetsuentai
02. Ningen wo Kaburu
03. Rubbish Heap
04. Devote My Life
05. Keibetsu to Hajimari
06. Celebrate Empty Howls
07. Aka
08. Merciless Cult
09. Downfall
10. Values of Madness
11. Keigaku no Yoku
12. Ranunculus
13. The World of Mercy

Encore
14. Followers
15. Kodou
16. Utafumi