FOUR GET ME A NOTS na 17th Tokyo International Music Market

Wyzwaniem, z którym musiał zmierzyć się każdy zespół występujący przez lata na imprezach Tokyo International Music Market, było wywarcie jak najlepszego wrażenia na oglądających w trakcie zaledwie czteru piosenek. Zadanie to jest trudniejsze dla zespołów pokroju melodic punkowego tria FOUR GET ME A NOTS, z szesnastoletnią karierą na koncie i sześcioma albumami. Jego rozwiązanie? Zobaczcie poniżej.

FOUR GET ME A NOTS rozpoczęło set wspomnieniem przeszłości: trafnie zatytułowanym Beginning z minialbumu z 2010 roku TRIAD. W wywiadzie przed występem basista Yasunori "Botch" Ishitsubo ostrzegł zawczasu przez wściekłym bębnieniem swojego kolegi Takayukiego "Becka" Abe i nie przesadzał. Już od samego początku Beck walił w zestaw perkusyjny jak opętany, zapewniając szalony rytm, zderzający się z gładkimi wokalami Botcha i gitarzystki Chie Takahashi, stojących po obu jego stronach.

Następnie trio wskoczyło prosto w Better place z najnowszego albumu KEEP THE FLAME. Ponieważ Botch wziął na siebie obowiązki wokalne, Chie mogła w pełni wykorzystać okazję, by trochę poskakać po swojej stronie sceny. Równocześnie, Beck wciąż grał tak, jakby chciał przetestować wytrzymałość bębnów.

Potem przyszła chwila na krótką przerwę, na strojenie i nawodnienie się, podczas której Botch powiedział kilka słów po angielsku do widzów. Później Chie podeszła do swojego mikrofonu na Crescent moon, kolejnego utworu z TRIAD. Zgodnie z nieco spokojniejszym klimatem utworu, Botch stał właściwie w miejscu. Nic nie mogło jednak powstrzymać Becka, który walił w werbel jak kowal pracujący nad jakimś szczególnie upartym kawałkiem żelaza.

Przy Beautiful scena prawie w całości pogrążyła się mroku, gdy trio grało łagodne intro, oświetlone tylko przez sporadycznie migające reflektory. Po mniej więcej minucie Botch krzyknął coś niewyraźnie, co wywołało dźwiękowy grzmot. Potem, skąpany w błękitnym świetle, basista poprowadził swoich kolegów poprzez wspólnie wykrzyczane zwrotki. Stojąca z dala od mikrofonu Chie wydawała się zdeterminowana, by dorównać energii Becka, ostatecznie przewyższając go sekwencją naprzemiennych kopnięć i wymachów głową.

Na koniec FOUR GET ME A NOTS po raz kolejny cofnęło się do 2011 roku i Heroine, tytułowego utworu z debiutanckiego singla major. Odchodząc od wersji studyjnej, Chie poprowadziła solo, cicho śpiewając zwrotkę do własnego akompaniamentu, gdy światła przybrały prawie ten sam odcień pomarańczu co jej sweter.

W odpowiednim momencie Beck zaszalał po raz ostatni, a Chie i Botch od czasu do czasu starali się, by ich zharmonizowany wokal był słyszalny ponad perkusyjnym atakiem. Czarne włosy fruwały, promienny uśmiech przyklejony był do brodatej twarzy, gdy podczas klimatycznego outro odtwarzał Zwierzaka z "Muppetów", wybijając rytmy z wielu licznych talerzy.

Po zastanowieniu trudno sobie wyobrazić gatunek muzyczny pasujący lepiej niż punk rock do mocno napiętego harmonogramu TIMM. W tym samym przedziale czasowym, gdzie inni artyści z trudem wciskają trzy piosenki, FOUR GET ME A NOTS zagrało pięć mocnych kawałków, prezentując różne konfiguracje wokalne oraz jak jego brzmienie zmieniło się (i nie) w ciągu ostatnich dziesięciu lat.


Setlista:

01. Beginning
02. Better place
03. Crescent moon
04. Beautiful
05. Heroine