“Nieważne, gdzie zaczynasz, ważne, gdzie kończysz. Nieważne, jak lecisz, ważne, jak lądujesz.”
Tak napisała Dorothy Fields w tekście do broadwayowskiego musicalu “Seesaw” i jest to stwierdzenie, z którym prawdopodobnie zgodziłoby się Zwei. Duet, założony w 2003 roku przez wokalistkę Ayumu i basistkę Megu, zadebiutował w 2004 z umiarkowanym sukcesem. Jego kariera przygasła wraz z upływem pierwszej dekady. Pod koniec 2009 roku dołączył do wytwórni płytowej studia gier wideo 5pb. (przemianowane później na MAGES).
Szef tego studia, Chiyomaru Shikura, nadzorował wymyślanie Zwei na nowo jako specjalistek od tematów do gier. Proces ten zakończył się wydaniem trzeciego albumu, trafnie zatytułowanego Re:Set w 2013 roku. Chociaż zawierał on głównie utwory z produkcji MAGES, znalazło się też na nim miejsce na cztery oryginalne piosenki.
Czwarty album grupy, wydany w 2015 roku NEO MASQUE, podążał za podobnym schematem. Jednak, podczas gdy nowe utwory na Re:Set były rozrzucone w pozornie przypadkowej kolejności, na NEO MASQUE zostały skupione na początku płyty. Rezultatem było wydawnictwo mniej przypominające album, a bardziej EP-kę z mnóstwem bonusów.
Wrażenie to zostało wzmocnione autentycznym wysiłkiem, aby zapewnić pewną spójność stylu między tymi czterema piosenkami. W tym celu Zwei nawiązało współpracę z artystami z powiązaniami ze sceną “girls metal”: Naoki Oką, współproducentką pierwszych trzech albumów Mary’s Blood, i producentem DOLL$BOXX, Takanorim Tsunodą.
Wkład Oki to dwa utwory. DECLARATION rozpoczyna się powolnym startem. Gitarzystce DESTINIA, Nozomu Wakai, dano zasadniczo wolną rękę gdzieś w tle, pod warstwami elektroniki i sprzężeń. A tymczasem powtarzalny syntezatorowy riff, grany podobno przez klawiszowca LIGHT BRINGER, Mao, (prawdopodobnie przez sen), towarzyszy mocno przetworzonemu wokalowi Ayumu.
H-A-R-D-E-R stanowi wyraźną poprawę. Poza szybszym tempem, Mao został poproszony o zagranie więcej niż kilku akordów. Utwór korzysta również na zaraźliwym refrenie autorki tekstów Shoko Fujibayashi, odpowiedzialnej za wiele hitów “KAMEN RIDER”. Jedynym prawdziwym mankamentem utworu jest jego zakończenie: antyklimatyczne wyciszenie wtedy, gdy Wakai zaczyna rozkręcać się na dobre.
Biorąc pod uwagę powiązania Oki z Mary’s Blood, interesujące jest, że gitarzystką w utworze Tsunody jest SAKI z NEMOPHILA w gościnnym występie. Chociaż nie została zaproszona do zagrania niczego zbyt skomplikowanego, jej mocna partia stała się sercem najcięższego numeru na NEO MASQUE, STAR QUEEN -Action-. Zapewnia on również Megu jej najgorętsze solo. Oczywiście, SAKI też nie wypada źle.
WANNA to, delikatnie mówiąc, coś, czego można oczekiwać po osobie współpracującej przy każdym dotychczasowym albumie Gacharic Spin. Skrzypiące partie Megu i SAKI przełamane są wokalnymi interludiami Ayumu i refrenami, będącymi czystym poprockiem. Wciąż jest to lepsze niż DECLARATION i stanowi satysfakcjonujące zakończenie tego albumu w albumie, składającego się z czterech utworów.
Od tego momentu pozostałe dziewięć numerów obejmuje cały wachlarz różnorodności. Niektóre, jak na przykład pełne sprzężeń Michinaru watashi, prawie pasują do otwierającego kwartetu. Inne, jak wzorcowy electropop Toxxin’, niezbyt. Jeszcze inne, jak Heading For Tomorrow i (niestety bez Ito Kanako) Brave the sky, to po prostu dobre popowe piosenki.
Na kolejnych albumach Zwei kontynuował zwyczaj zamieszczania czterech oryginalnych utworów wśród piosenek do gier i stron b. Nie stosował jednak tak skoordynowanego podejścia, jak w przypadku NEO MASQUE czy nie szukał też tak znanych współpracowników. To znaczy, oczywiście, z wyjątkiem Tsubasa naki mono z Ai shikanai z 2019 roku, skomponowanego przez Satomi Senbę i Miki “mittan” Tsunodę, sekcję rytmiczną hardrockowej bogini SHOW-YA.
