GLAY DEMOCRACY 25TH “HOTEL GLAY GRAND FINALE”

Była prawie 15 i słońce groziło wczesnym zachodem, jak zawsze o tej porze roku na Dalekim Wschodzie. Na obrzeżach Tokio, w Saitama Super Arena, masywnym, przypominającym statek kosmiczny budynku pełnym ostrych kątów i szkła, ludzie gromadzili się już od przedpołudnia. Był to wyjątkowo chłodny dzień, ale zebrani grzali się pod ciepłymi płaszczami i maseczkami, popijając kasę na wynos i pstrykając zdjęcia zdobiących drzewa przepięknych błękitnych iluminacji. Masywne ekrany, informujące tłum o przepisach sanitarnych, rzucały upiorne, ziemiste światło na skądinąd szczęśliwe twarze przypominając wszystkim, że ten nastrój normalności był tylko powierzchowną warstewką kruchego, niezdrowego status quo. Dla wielu był to pierwszy i ostatni koncert w tym roku.

Drzwi się otworzyły i gromada zachowujących nakazaną odległość postaci skierowała się do odpowiednich bramek wejściowych. Wiele z nich ściskała lalki Zura, kultową maskotkę zespołu, inni machali z odległości kilku metrów do przyjaciół, nie starając się do nich zbliżyć. Choć Saitama Super Arena mieści zazwyczaj ponad 35 000 osób, tego dnia działała na znacznie mniejszej pojemności, zmuszając wielu fanów do pozostania w domu i oglądania transmisji na żywo.

Przejdźmy do przedstawienia GLAYa osobom nieznającym grupy. GLAY to rockowe dinozaury. GLAY działa od 1988 roku. GLAY ma na swoim koncie nie mniej niż 15 albumów studyjnych. GLAY ustanowił niegdyś rekord największego rockowego koncertu, jaki kiedykolwiek miał miejsce w Japonii - w 1999 roku zebrał w Makuhari Messe nie mniej niż 200 000 osób. Członkowie GLAYa mieli kiedyś swoje twarze namalowane na jumbo jecie JAL. Nazwa GLAY to w rzeczywistości błędnie zapisane angielskie słowo “grey” (szary), gdyż zespół nie mógł wybrać między czernią (rock) a bielą (pop). Ale w dzisiejszych czasach nazywanie GLAYa "szarym" byłoby obrazą dla tej czwórki legend rocka urodzonych na Hokkaido.

Odkryty w połowie lat 90 przez legendarnego gitarzystę i wykwalifikowanego łowcę głów (a może raczej uszu) hide, stał się protegowanymi YOSHIKIego, wyróżniając się jako jedna z najjaśniejszych gwiazd wytwórni mentora Extasy. GLAY szybko znalazł własną drogę, ozdobioną różnorodnymi kwiatami w barwach power popu, progressive rocka, elektroniki, a czasami nawet R&B. Tego wieczoru miał zaszczycić tłum mieszanką starych i nowych utworów, skupiając się na promocji nowego singla G4・2020, który ukazał się w sierpniu 2020 roku.

2020 był dla zespołu trudny, gdyż odwołano dużą część obchodów 25-lecia, w tym majowy występ w Tokyo Dome. Pierwotny plan zakładał, że formacja zagra ten wielki finał w Sapporo, niedaleko jej rodzinnego miasta Hakodate. Decyzja o przeniesieniu występu do Saitamy, z powodu alarmującego rozprzestrzeniania się koronawirusa na Hokkaido, była z pewnością bardzo trudna. Zespół od prawie roku nie zaznał scenicznej adrenaliny, a jego ostatni występ na żywo odbył się w styczniu. “To, co wszyscy braliśmy za pewnik, nie było normą”, wokalista Teru zadeklarował później podczas jednej z licznych przerw na MC. “Choć ta chwila może być ulotna, teraz z głęboką wdzięcznością zdaję sobie sprawę z jej cenności.” My też, Teru, my też.

A jednak, pomimo wszelkich słodko-gorzkich uczuć, jakie można było żywić po obu stronach sceny, GLAY rozpoczął występ z grzmiącą energią tego bardzo satysfakcjonującego, długo wyczekiwanego powrotu. Na ekranach scenicznych wyświetlono krótki film pokazujący czwórkę członków zespołu budzących się z martwych w łózkach przypominających te z kostnicy. “Kto zabił GLAYa?” zapytał następny ekran, a potem cała czwórka została pokazana śmiejąca się i siedząca razem na sofie, a następnie została zastrzelona przez swoich sobowtórów. Nie jesteście pewni koncepcji tego wszystkiego? Nie jesteście sami.

Ale dobrą wiadomością było to, że cała czwórka nie umarła na długo, bo gdy światła padły na środek sceny, zobaczyliśmy ich śpiących na tej samej sofie. Teru obudził się odziany w długą białą szatę. Ta drzemka z pewnością dobrze mu zrobiła, gdyż w następnej minucie zaśpiewał pierwsze nuty ROCK ACADEMIA, zupełnie nowej, optymistycznej, powerpopowej piosenki z najnowszego singla G4・2020. Podobnie ubrani na biało gitarzysta Takuro i basista Jiro podjęli młodzieżową rockową energię numeru wyjątkowo dobrze jak na osoby, których nastoletnie czasy przypadły na wczesne lata 80.

Wydawało się, że tylko główny gitarzysta Hisashi wydawał się mieć problem z wybudzeniem się ze snu, prawdopodobnie spędził ostatnie jedenaście miesięcy w tej samej czarnej bluzie z kapturem, robiąc dokładnie to, co w pierwszej połowie tego utworu: drzemka i oczekiwanie na lepsze dni. A jednak, ku zadowoleniu tłumu, nadszedł refren i lekko zrzędliwy, nonkonformistyczny, rozczochrany muzyk w końcu wygrzebał się ze swojego wygodnego miejsca i zaśpiewał (cóż, zwokalizował) resztę piosenki wraz z Teru. Było to zaskakujące połączenie, rzadko spotykane w historii zespołu.

All Standard is You, klasyk z 2001 roku, rozpoczął się kolejną niespodzianką: otwierającym motywem w stylu “Gwiezdnych Wojen” noszącym tytuł “The Entertainment Strikes Back” (Rozrywka kontratakuje). Potężne, złe Imperium Covid próbowało wyssać radość z wszystkich międzygalaktycznych istot, ale pojawił się GLAY, by uratować sytuację. Niech GLAY będzie z wami. Czy GLAY jest już u was silny? Nie martwcie się, pod koniec tego koncertu na pewno tak będzie.

Czwórka muzyków przebrała się w eleganckie, czarne kostiumy, a cały zespół wydawał się być w szczytowej formie. Teru dawał z siebie wszystko, śpiewając z pasją. Z pasją, ale nigdy agresywnie. Jak zwykle, gitarzysta i tekściarz Takuro wyróżniał z łatwością rockowej gwiazdy, jakiej wszyscy pożądają, niektórzy naśladują, ale niewielu naprawdę osiąga. Gunsi mają Slasha. X JAPAN miało hide. LUNA SEA ma J-a. BUCK-TICK ma Imaia Hisashiego. the GazettE ma Reitę. Tego mistrza strun, który może nie ukradnie show, ale jakoś udaje mu się emanować niezaprzeczalną charyzmą jednym machnięciem ręki.

Aby powstrzymać rozpowszechnianie się nowego koronawirusa, zalecano publiczności, by nie krzyczała, machała głowami, tańczyła, śmiała się czy wiwatowała. Te ograniczenia zespół przyjął z wdziękiem i humorem. “W porządku, nie potrzebujemy dzisiaj słów ani śmiechu. Bądźcie jak GLAY - my nigdy się nie śmiejemy,” zażartował Teru, po czym poinstruował tłum, aby klaskał podczas High Communications w docenieniu społecznie zdystansowanej jedności.

Zespół postanowił zafundować swoim fanom godzinę eklektycznych ballad, w tym piękne Mayfair, Haru wo aisuru hito i Curtain Call, wszystkie ożywione przez utalentowanego klawiszowca HAJIMETALa. Niedługo potem rozpoczęła się prawdziwa zabawa, gdy rytm nabrał tempa, po czym rozbrzmiało Into The Wild z potężnym basowym intro - i naszym skromnym zdaniem ten utwór z G4・2020 ukradł całe show!

Następnie zaprezentowano nową piosenkę Shining Man - wybuch koloru i energii – tuż przed wyruszeniem ścieżką wspomnień, z przystankiem na VIVA VIVA VIVA. Dla tych, którzy nie znają tej perełki z 2001 roku - jest to piosenka o... byciu na haju? I jedna z nielicznych, w których zespół przechodzi od bieli do czerni, nie dbając nawet o szarości. Zgadza się: gdy wchodzi VIVA VIVA VIVA, wiesz, że koncert osiągnął punkt kulminacyjny.

Wśród nadmuchiwanych lalek zespołu, które pojawiły się znikąd i vaporwave’owych obrazów, członkowie zespołu w końcu się rozluźnili. Takuro założył cylinder i stanął na monitorach, bo to nie jest prawdziwy koncert rockowy, dopóki ktoś dumnie nie postawi stop o pół metra od siebie na wzmacniaczach. Jiro przechadzał się po wybiegach, a Hisashi wyglądał na niewzruszonego. Teru odwalał świetną robotę, demonstrując umiejętności, nawet jeśli brakowało mu odrobiny cielesnej energii, by ta piosenka naprawdę działała. Utwory jak VIVA VIVA VIVA proszą o bezwstydną sceniczną bestię, a nie o łagodny wdzięk wytrawnego, ale niezwykle uprzejmego artysty.

Zanim zajmiemy się bisem, musimy wspomnieć o XYZ, hicie z SUMMERDELICS z 2017 roku, jaki został zaprezentowany dzisiejszego wieczoru z niewiarygodnymi projekcjami świetlnymi na całej scenie i widowni. Ten moment festiwalowego wizualnego zachwytu oznaczał zejście z wyżyn, jakie zespół z wolna nabudowywał w drugiej połowie setu.

Jeśli jednak przegapiło się punkt kulminacyjny głównego części występu, nie ma się co martwić. Ten dopiero nadejdzie. Zniknęły fantazyjne stroje sceniczne, a zespół założył proste koszulki z trasy koncertowej, by zaprezentować tłumowi wzruszające, pozbawione fanaberii podziękowanie, w równym stopniu pocieszające, co ujmujące. Nadszedł czas na encore z zabójczym tryptykiem: Kanojo no "Modern…", BIBLE i HEROES. A gdy przyszedł moment na ostatnią piosenkę, niepotrzebnie łagodne maniery odradzały się w postaci czystej energii gwiazd rocka. W końcu Teru i Takuro na zmianę stawali przez monitorami i tym razem nie wyglądało to na choreografię. Wydawało się, jakby nie chcieli iść do domu, jakby mieli zatęsknić za sceną. Wyglądało to na walkę o osiągniecie i przekazanie wyższych dźwięków, wyższych wzlotów, wyższych uczuć.

Werdykt? Świetnie się bawiliśmy i cieszymy się, ze nie oparliśmy naszej opinii o zespole na pierwszej połowie setu. GLAY wciąż całkiem dosłownie żyje i ma się dobrze, a jego ostatni przebój Shining Man jest dowodem na oczywiste pragnienie, by postawić Japonię na nogi, tańczącą, jakby nikt nie patrzył.

Setlista:

01. ROCK ACADEMIA
02. All Standard is You
03. MIRROR
04. High Communications
05. Tenshi no Wakemae
06. Ryuusei no Howl
07. Mayfair
08. Haru o Aisuru Hito
09. Curtain Call
10. Into the Wild
11. Tsuki ni Inoru
12. Shining Man
13. everKrack
14. VIVA VIVA VIVA
15. Friend of Mine
16. Lifetime
17. SOUL LOVE
18. Peak Hateshinaku Soul Kagirinaku
19. Dope
20. XYZ

Encore
21. Kanojo no “Modern…”
22. BIBLE
23. HEROES