Fennel - slow down

Ograniczenia związane z COVID-19 spowodowały zatrzymanie ogromnych części przemysłu muzycznego, ale nie udało im się spowolnić altrockowej grupy tricot. Jeśli już, to raczej zwiększyła swoją produktywność w niecałe dwa lata wydając trzy albumy studyjne. Wśród natłoku zajęć związanych z pisaniem i nagrywaniem u basistki formacji Hiromi “hirohiro” Sagane też sporo się działo. Gdzieś między uruchomieniem własnego kanału Youtube a pokonaniem zapalenia wyrostka robaczkowego znalazła czas na stworzenie pierwszej solowej płyty, slow down.

Niespodzianką było odkrycie, że zadziorna basistka nazwała się Fennel i wypuściła na niczego niepodejrzewający świat sześciopiosenkowy minialbum. W przeciwieństwie do pobocznego projektu jej koleżanki z tricot, Ikkyu Nakajimy, o nazwie Genie High, z udziałem kontrowersyjnej piosenkarki Enon Kawatani i grupy kolorowych celebrytów z telewizyjnego programu „Bazooka!!!”, slow down to zdecydowanie bardziej stonowany debiut indie. Skromny nakład wydanej przez niezależną tokijską wytwórnię Like a Fool Records płyty, liczący 500 sztuk, wyprzedał się od razu. Na szczęście, aby oszczędzić wszystkim trudu pozyskania tego natychmiastowego okazu kolekcjonerskiego, jest ona też dostępna w streamingu.

Jedyna wcześniejsza wskazówka, jak może brzmieć solowy projekt hirohiro, pojawiła się w postaci Diver, jednej ze stron B singla tricot z 2015 roku, E, która nigdy nie trafiła na żaden album. Ta łagodna, wyluzowana pisoenka oferuje kuszące spojrzenie na korzenie slow down, stanowiące wyraźny kontrast z ostrym, kanciastym brzmieniem bardziej typowym dla utworów tricot.

Szanse na usłyszenie wokalu Sagane na pierwszym planie były niewielkie - pojawił się on w kilku krótkich linijkach w utworach tricot, jak Yosoiki i Summer Night Town. Ma ona niewyróżniający się głos, ale mimo to słodki i niewinny. W twórczości Fennel produkcja dodała mu głębi i siły poprzez dołożenie warstw i pogłosu. Artystka stworzyła własne brzmienie, przywodzące na myśl mieszankę lo-fi indie rocka toddle i mocnych, amerykańsko brzmiących riffów Art-School. Muskularne gitary kontrastują z jej kojącym, swojskim wokalem, ale nie przytłaczając go. Pierwszy utwór Drunker jest typowym przykładem stylu projektu, lecz slow down kryje sporo różnorodności. W cichszych numerach basistka śpiewa z wyrazistą wrażliwością.

Sagane stworzyła zestaw dynamicznych, pomysłowo skonstruowanych kompozycji. Nie ma tu nic tak nagłego i przyciągającego uwagę, jak ostre połamane rytmy i ekscentryczne metrum tricot, ale zawsze dzieje się coś interesującego. Dreaming bez trudu przeskakuje od altrockowej ostrości Pixies do folkowego R.E.M. i na powrót, podczas gdy rytm Sunday zmienia bieg na lekką przerwę.

Island dodaje do miksu kolejny posmak: wielka ściana gitarowych dźwięków nadaje jej shoegaze’owy charakter, wparty w środkowej części dream popem. Można by się spodziewać, że artystka skorzysta z okazji, by zając centralna pozycję, ale Sagane pokazuje w Super Girl subtelność. Prowadzi tu fortepian, ale bardzo w stylu gitary basowej, wybijając rytm i dopełniając melodię wokalu.

slow down kończy się tęsknym You and I, piosence o nieodwzajemnionych uczuciach, ucieleśnioną w samotnym cichym głosie basistki, tęskniącym, by ktoś to zauważył. Refren "! don’t know what I am to you, but you’re very important to me" może brzmieć dziwnie dla rodowitych Anglików, ale jest to jedyny wybój na drodze podczas tej zbyt krótkiej, 25-minutowej jazdy.

Choć wydanie minialbumu mogło być miłą niespodzianką, nie jest zaskakujące, że Sagane dokładnie wie, o co jej chodzi jako autorce piosenek. W końcu od ponad dekady tworzy muzykę z tricot, jednym z najbardziej kreatywnych i technicznie imponujących zespołów. Mimo to zawsze trudno zrobić pierwszy krok i wystawić się na krytykę, a ona wypuściła ten doskonały solowy debiut z czarującym połączeniem skromności i pewności siebie.