DICTATOR to doskonały początek przygody z Dio - distraught overlord.
Kiedy pod koniec zeszłego roku wszyscy moi znajomi prześcigali się w głosowaniach na najlepsze albumy muzyczne wydane w ciągu minionych dwunastu miesięcy, ja wstrzymywałem się jeszcze z wyborem. Nie chciałem niczego ogłaszać przed zapoznaniem się z pierwszym długogrającym krążkiem chłopaków z Dio - distraught overlord, nazwanym skromnie DICTATOR, który pojawił się pod koniec grudnia poprzedniego roku. Wierzyłem w nich mocno, bo sierpniowy singiel Carry Dawn wyraźnie mnie zaskoczył - nadal było ciężko, ale wyraźnie melodyjniej. Kawałek tytułowy wpadł mi w ucho jak żaden wcześniejszy zespołu - to idealny materiał na koncertowy szlagier! Oczekiwałem, że płyta pójdzie w podobnym kierunku i będzie pięknym początkiem nowego etapu w karierze Japończyków. Dostałem... coś innego.
DICTATOR brzmi dla mnie, jakby zespół starał się połączyć w jedną całość wszystkie pomysły, na które jego członkowie kiedykolwiek wpadli. To ma swoje zalety - dzięki takiemu podejściu każdy, komu podoba się jakiekolwiek wcześniejsze wydawnictwo tej kapeli, powinien znaleźć tutaj coś dla siebie. Jest kolejny materiał na "hit" - rozpoczynający płytę HAUNTING, jest powrót do znanych już kawałków (aż cztery z dziesięciu), jest genialny, zagrany w średnim tempie numer Silence of Sorrow, jest sporo mocniejszych uderzeń, jest czysty śpiew, który kontrastuje tu z growlingiem (udanym!), jakieś gitarowe solo też się znajdzie... No właśnie, ale tych zmian pojawia się tutaj nieco zbyt dużo jak na czterdziestominutowy album. Gdybym to ja był jego producentem (marzenia!), poleciłbym chłopakom wybrać jeden kierunek i jego się trzymać, bo gdy coś jest do wszystkiego, to... No właśnie.
Ta niespójność najwyraźniej daje się zauważyć pod koniec albumu. Jaki geniusz wrzucił utwór last dance pomiędzy Dokusai i ...dantoudai wa dare ga tame ni yureru.? Ten pierwszy to nudna ballada - choć przyznaję, że pianino przygrywa w niej ładnie i nastrojowo. Natomiast pozostałe... Toż to przecież numery zahaczające wyraźnie o black metal! A skoro już przy nich jestem - warto zaznaczyć, że Dio nie boi się kompozycji agresywnych i bezkompromisowych, za co chwała im po wsze czasy. Ze znanych mi zespołów visualowych chyba tylko Shinkou Shuukyou Gakudan NoGoD i DEATHGAZE momentami zagłębiają się w podobne klimaty i również są wtedy rewelacyjni. Za mało takiego grania, za mało...
Kilka słów o produkcji, której niestety sporo brakuje do ideału - wszystko wydaje się nieco wytłumione, a poszczególne partie instrumentów nie dość wyakcentowane. Czasami ciężko jest usłyszeć co niektóre "smaczki" ukryte na krążku, na przykład grającego w tle akustyka w nowej (lepszej!) wersji GOD forsaken... czy subtelną elektronikę w day after day... Chciałoby się, aby ktoś tu się bardziej przyłożył do masteringu. I przy okazji wyciął piski z INSTRUMENT OF HELL, które ciągną się przez cały numer i sprawiają, że za nic w świecie nie mogę polubić go tak bardzo, jakbym chciał.
Może trochę za dużo tu narzekania, ale i tak talent zespołu wylewa się z DICTATORA litrami, postanowiłem więc skupić się na tym, co nie do końca trafiło w moje gusta. To naprawdę świetny krążek, chociaż o trochę nieprzemyślanej koncepcji. Przesłuchałem go podczas pisania tej recenzji kilkukrotnie i zupełnie się do tego nie zmuszałem, co powinno wystarczyć za rekomendację. Na zakończenie jeszcze jedno - okładkę ma tak klasycznie metalową, że aż oryginalną!
