Juno Reactor feat. SUGIZO w Warszawie

Wyczekiwany przez wielu, a szczególnie polskich fanów Laibacha, warszawski koncert w ramach trasy Double Headline European Tour 2009 rozpoczął się z półgodzinnym opóźnieniem. Jako pierwszy zaprezentował się zespół ze Słowenii, który spotkał się z bardzo entuzjastycznym przyjęciem ze strony publiczności. Po trwającym ponad godzinę występie i jednym bisie muzycy zeszli na sceny i zaraz techniczni zaczęli ją dostosowywać do potrzeb Juno Reactor. Liderem tego zespołu jest Ben Watkins, a jego kompozycje stanowią połączenie muzyki elektronicznej, instrumentalnej, poważnej oraz etnicznej (Juno Reactor uważa się za prekursora nurtu goa trance). Skład tej grupy ciągle się zmienia; tym razem do Warszawy zawitali m.in. brytyjska piosenkarka Taz Alexander, hiphopowy artysta Ghetto Priest, Mabi Thobajane z Południowej Afryki oraz - oczywiście - SUGIZO.

Około 22:30 na scenę wszedł Ben Watkins, który - po zajęciu miejsca za laptopem - przedstawiał pojawiających się kolejno muzyków. Każdy z nich został przywitany serdecznym aplauzem publiczności, ale zdecydowanie największe emocje wzbudziło wejście SUGIZO. Koncert rozpoczął się spokojnie dosyć wolną, kołyszącą muzyką, ale już po kilku minutach nabrał niesamowitego tempa, podsycanego jeszcze energicznym tańcem Afrykańczyków z Amampondo. Chwilę później skład zespołu uzupełniła Taz Alexander, która majestatycznie wkroczyła na scenę, aby odśpiewać obie części utworu pochodzącego z albumu Labirynth - Conquistador. Późniejszą część koncertu praktycznie przejął Ghetto Priest, nawiązując niesamowity kontakt z publicznością. Cały czas zachęcał zgromadzonych do zabawy, przekomarzał się z nimi, nakłaniając do powtarzania różnych okrzyków, skandował: "Juno Reactor", a także powtarzał hasła w stylu: "Welcome in the house of pain", "Open your minds" czy "Take off the mask".

Po nieco statycznym występie Laibacha, Juno Reactor momentalnie zmieniło panującą na sali atmosferę. Podczas kawałków zespołu nie dało się spokojnie ustać - niektóre z rozbrzmiewających tego wieczoru piosenek wypełniał czysty rytm, który wprost zmuszał do skakania. Szczególnego smaczku kompozycjom Juno dodawały afrykańskie bębny, a także gitara SUGIZO - ze względu na świetne nagłośnienie słychać było niemal każdą zagraną przez niego nutę. Całe to rozgrywające się na scenie widowisko, w którym - nie tylko grając, ale i tańcząc (taniec SUGIZO jest już podobno słynny wśród fanów Juno Reactor) - brali udział wszyscy muzycy, współtworzyły różnobarwne, dopasowane do rozbrzmiewającej muzyki światła, czyniąc je niesamowitym doświadczeniem dla zmysłów.

Zespół grał swoje długie, trwające dobre kilka minut utwory praktycznie bez większych przerw, w związku z czym trudno było stwierdzić osobom niezaznajomionym z jego dorobkiem, gdzie kończył się jeden, a zaczynał kolejny. Grupa zaprezentowała przede wszystkim trzy ostatnie płyty - Labirynth, Shango i Gods and Monsters. Duże wrażenie zrobiło wykonanie Pistolero, szczególnie ze względu na odpowiednio dobrane, pulsujące światła, niemal hymnowy refren oraz zaangażowanie publiczności. Nie zabrakło także wyproszonego przez fanów najsłynniejszego chyba kawałka Juno Reactor, Mona Lisa Overdrive, który znalazł się na ścieżce dźwiękowej do filmu „Matrix: Reaktywacja”. Świetnie zabrzmiało również koncertowe wykonanie City of Sinful czy pochodzącego z płyty Bible of Dreams utworu Conga fury.

Chociaż przybyli tego wieczoru do Palladium fani nie mieli okazji posłuchać gry SUGIZO na skrzypcach (taka okazja nadarzyła się za to następnego dnia we Wrocławiu), to można powiedzieć, że gitarzysta miał swoje pięć minut. W trakcie jednego z utworów zagrał bowiem na akustyku, najpierw palcami, a później kostką, świetną solówkę, która zrobiła na słuchaczach duże wrażenie. Zresztą podczas całego koncertu widać było, że muzyk się świetnie bawi; nieustannie nawiązywał kontakt z publicznością, np. wyciągając w jej stronę dłoń z charakterystycznie dla siebie ułożonymi palcami czy pozując do zdjęć. Gdy po głównej części występu zespół już zszedł ze sceny, SUGIZO jeszcze przez chwilę został, robiąc zdjęcia fanom oraz sobie na tle publiczności. Nie zabrakło także tradycyjnego rzucania kostki w tłum czy oblewania go wodą.

Gdy zakończyła się główna część występu Juno Reactor, publiczność natychmiast zaczęła wzywać zespół z powrotem. Tłum skandował nazwę grupy i tupał w podłogę, co dawało świetny efekt. Muzycy nie dali na siebie długo czekać i bardzo szybko kilku z nich pojawiło się na scenie. Praktycznie natychmiast zabrzmiały afrykańskie bębny, a potem zespół zaczął grać kolejny kawałek, w trakcie którego słychać było wyraźne, ostre brzmienie instrumentu japońskiego gitarzysty. Na prośbę fanów grupa powróciła jeszcze po raz kolejny, ale już niestety ostatni.

Tego wieczoru Juno Reactor porwało publiczność bez reszty, nawet te osoby, które przybyły do klubu tylko ze względu na drugi zespół lub na osobę samego SUGIZO. Zaprezentowane show było bardzo kolorowe, żywiołowe i przepełnione energią - szczególnie w zestawieniu z występem dosyć monumentalnego Laibacha. Szkoda, że nie odbyło się zapowiadane wcześniej przez Bena Watkinsa spotkanie z fanami, na które zapewne wielu czekało; być może zawiniły tu kwestie organizacyjne lub fakt, że zespół się spóźnił. Mimo to, po tym wydarzeniu grupa z pewnością zyskała wielu nowych fanów i niewątpliwie może się spodziewać, że przy okazji następnej wizyty w Polsce zostanie równie gorąco przywitana, jak została pożegnana tym razem.