Wywiad z Marble Sheep

Café Cairo, Würzburg. Dotarłem do klubu około godziny szóstej po południu. Po rozmowie z Timo (basista zespołu Drive By Shooting, występującego jako support) zapytałem członków Marble Sheep, gdzie chcieliby ze mną porozmawiać. Poszedłem za scenę i tam czekałem na zespół. Po wejściu do pokoju, każdy z muzyków przywitał się ze mną uściskiem dłoni.


Przedstawcie się proszę europejskim fanom.

Morihide Sawada: Czy to pojawi się w czasopiśmie?

Nie, to międzynarodowa strona internetowa poświęcona japońskim wykonawcom. Publikujemy także wywiady z japońskimi zespołami, które przyjeżdżają do Europy.

(Ken Matsutani pyta swoich kolegów o coś po japońsku)
Ken: Co sądzisz o naszym zespole? To bardzo trudne. Jest nam trudno go opisać. Nasza muzyka stanowi mieszankę psychodelicznych rytmów, punku i undergroundu. To miks nie tylko jednego gatunku. Jeśli zostaniesz do końca koncertu, będziesz w stanie to opisać.
Przy okazji, Marble Sheep to Ken Matsutani (gitara, wokal), Brown Nose (gitara, chórki), Rie Miyazaki (bas, chórki), Taro Arakawa (perkusja, chórki), Morihide Sawada (perkusja, chórki).

Na waszej stronie internetowej nie ma prawie żadnych informacji o początkach działalności w połowie lat dziewięćdziesiątych. Czy możecie coś nam o tym powiedzieć? Co się wówczas działo?

Ken: Eh...to były ciche czasy.

Jak się poznaliście? Znaliście się wcześniej?

Ken: Aha, tak, tak. Członkowie Marble Sheep zawsze się zmieniają, zmieniają, zmieniają, ale duch muzyczny jest jeden… To muzyka trip. Od 1987 roku staramy się i szukamy dla nas czegoś nowego.

To właśnie miało być moim drugim pytaniem. Ilu członków przewinęło się przez Marble Sheep od początku?

Ken: Ahh... (śmiech)

Pytam, bo nie ma zbyt dużo informacji na ten temat na waszej stronie internetowej.

Ken: White Heaven i członkowie duchy... (Rie Miyazaki podaje nam numer po japońsku). Może około 25. (śmiech)

Skąd pomysł na dwóch perkusistów?

Ken: Lubię napęd na dwie perkusje. Jak już raz tego spróbujesz, nigdy nie zapomnisz tego uczucia. Podwójna perkusja jest cudem. (Zajęło mi trochę czasu, zanim zrozumiałem, co powiedział Ken, więc wszyscy zaczęli się śmiać.) W każdym razie, nie sądzisz, że dwie perkusje wyglądają dobrze?

Jakie zespoły was zainspirowały?

Ken: Jest ich tak wiele. Stary krautrock. Cóż, europejski i amerykański rock też. Międzynarodowy glam rock, punk, folk i muzyka współczesna.

Zadedykowaliście swój album FOR DEMOLITION OF A SPIRITUAL FRAMEWORK Naoto Hayashiemu.

Ken: Ach, tak, tak ... był moim przyjacielem. Zmarł.

Miał jakiś wpływ na waszą muzykę? Czy byliście po prostu przyjaciółmi?

Ken: Tak, po prostu przyjaciółmi. Był jednym z moich najlepszych przyjaciół i świetnym piosenkarzem. Nauczył mnie prawdziwego ducha rocka.

To nie jest wasz pierwszy występ w Niemczech, prawda? W 2002 roku byliście na festiwalu z Guru Guru (niemiecki zespół). Jak się czujecie będąc tu po raz kolejny?

Ken: Bardzo fajnie. (śmiech) Drive by Shooting, publiczność, różne takie… Wszystko było bardzo fajne. Jesteśmy bardzo zadowoleni.

W 2004 graliście z niemieckim zespołem Damo Suzuki Network przed japońską publicznością. Jakie to uczucie grać w Niemczech z niemieckim zespołem przed niemieckimi fanami?

(zespół zaczyna się śmiać)
Ken: Niemiecka publiczność jest bardzo miła. Japońska scena muzyczna jest prawie wyłącznie dla dzieci, dla młodej publiczności, i to samo tyczy się japońskiej kultury i japońskiego świata. Więc nie ma dla nas miejsca na scenie japońskiej, jesteśmy bardzo undergroundowi.

Czytałem na waszej stronie, że planowaliście trasę po Europie na wiosnę 2004. Czy miała ona miejsce?

Ken: Dwa lata temu?

To było gdzieś w nowinach na waszej angielskiej stronie.

Ken: Ach, tak … Strona internetowa Marble Sheep jest tworzona przez mojego dobrego kumpla. Jest bardzo mądry i ma świetną pamięć. Tak, czasem dostajemy propozycje występów za granicą (pyta kolegów po japońsku i o czymś dyskutują przez chwilę), ale nie pamiętam tego, przykro mi. (zespół zaczyna się śmiać)

Czy zagracie również w innych państwach europejskich?

Morihide: Masz na myśli tę trasę?

Bądź innym razem?

Ken: Następnym razem? Tak, wszędzie… spoko.
Morihide: Jeździmy tam, gdzie jesteśmy mile widziani.

Czy chcielibyście wystąpić z jakimiś japońskimi wykonawcami podczas waszych koncertów?

(zespół zaczyna dyskutować po japońsku)
Ken: Mógłbyś powtórzyć pytanie? Zgubiliśmy się. (Po powtórzeniu pytania Ken wyjaśnia je innym członkom i po krótkiej dyskusji odpowiada:) Nie, nie. Jesteśmy zawsze sami. Nie znam wielu japońskich wykonawców. Chcielibyśmy raz jeszcze dołączyć do Drive By Shooting! Jeśli im by to nie przeszkadzało.

Jaki jest sekret na bycie razem przez prawie 20 lat?

Brown Nose No.2: Mały móżdżek. (śmiech)
Morihide dodaje: Pozytywne nastawienie!
Ken: Radośni ludzie przychodzą do mnie i …
Rie: Dziecko z problemami troszczy się o dziecko z problemami. (znów wszyscy się śmieją)

Czy Marble Sheep miało kiedykolwiek szansę stać się zespołem major?

Ken: Hmm, nie, ponieważ jesteśmy zespołem, który ciężko się sprzedaje i trudno go promować dużym wytwórniom. We wczesnych latach, w latach 80., zapytała mnie o to jedna wytwórnia. Posłuchali naszej muzyki i powiedzieli: „Achch, bardzo ciężko!”. (śmiech) W tym czasie graliśmy utwory, które miały po 20 minut, więc… Teraz mamy wielu znajomych wśród głównych wytwórni w Japonii. Ale nie mogę znaleźć powodu, dla którego moglibyśmy dołączyć do dużej wytwórni, dołączyliśmy do niezależnej firmy i jesteśmy teraz w Niemczech. Tak, to historia o głównej scenie muzycznej w Japonii. Mam nadzieję, że sytuacja w Europie jest inna od tej w Japonii. Muszę to powtórzyć: japońska scena muzyczna jest w większości dla dzieci, nie dla dorosłych.
Morihide: Wiesz, że on ma własną wytwórnię?

Nie, nie miałem o tym pojęcia.

Morihide: Nazywa się Captain Trip.
Ken: To niezależna tokijska wytwórnia, jestem dyrektorem. To takie dziwne!

Ach, racja! Słyszałem o niej, znałem nazwę. W chwili obecnej Europa przeżywa inwazję japońskich zespołów. Przybywają do nas całkiem sławne zespoły, takie jak Kagerou, MUCC czy Boris.

Ken: Boris? Ach, Boris, znam go, fajny zespół.

Te zespoły zagrają tu w przeciągu kilku następnych miesięcy. Co sądzicie o tym kroku naprzód; o tym, że japońska muzyka staje się coraz bardziej popularna w Europie?

Ken: Mam nadzieję, że będzie bardziej popularna w Europie. Marble Sheep ma za sobą 18 lat pracy i mamy wielu muzycznych przyjaciół w Japonii. Ale (do pozostałych członków) nie chcę teraz rozmawiać o historiach innych japońskich grup.
Brown Nose No. 2: Jesteśmy bardzo szczęśliwi, że możemy być tu w Europie. (Wszyscy zaczynają się śmiać z powodu tak banalnej odpowiedzi.) Przepraszam, jestem bardzo głodny.
Ken: Wszystko w porządku? (śmiech)

Waszym zdaniem, dlaczego tyle czasu zajęło zespołom japońskim zdobycie sławy tu w Europie?

Ken: (po zapytaniu się pozostałych) Może to z powodu pieniędzy. Może wszystkie zespoły powinny jechać do Europy i grać koncerty. Niestety, Europa jest troszkę oddalona od wysp Japonii.

Zespoły takie jak BALZAC czy Guitar Wolf występują raczej regularnie w Europie, ale jak sądzicie, dlaczego Europa bardziej lubi te duże zespoły visual kei, takie jak Dir en grey?

Morihide: Dir en grey?? (zespół zaczyna dyskutować, ponieważ nigdy nie słyszeli nazwy tej formacji, poza Rie, która zna ich z telewizji)

Pewnie słyszeliście o Malice Mizer czy o zespołach tego typu?

Ken: Achch... (następuje kolejna dyskusja)

Są bardziej znani w Europie niż pozostałe zespoły rockowe. Dlaczego waszym zdaniem tak jest?

Ken: To modna muzyka. Tylko modna muzyka…
Rie: Powinniśmy wszyscy zacząć się malować i przejść na dietę! Wtedy będziemy popularni w Europie.
Ken: Uważamy, że Guitar Wolf i Boris mają ducha rocka. Visual kei to tylko modny pop, uważam, że nie mają ducha rocka. (śmiech) Oni mają tylko styl rockowy.
Brown Nose No.2: Hej, Ken, umieram z głodu. Kiedy ten wywiad się skończy? (śmiech)

Domo Arigatou! (jap. dziękuję)

Wszyscy (trochę zdziwieni): Dzięki.


Po wywiadzie zespół wrócił na scenę na próbę dźwięku. Koncert miał się zacząć około 21:00, więc Narble Sheep i Drive by Shooting mieli na to wystarczająco dużo czasu. Podczas próby ekipa techniczna wydawała się mieć problemy z rozłożeniem obu perkusji. Po zakończeniu przygotowań muzycy wrócili za scenę, gdzie właściciele klubu zaoferowali im coś do jedzenia.

Pierwsi goście zaczęli przybywać około godziny 20:30 i sala wypełniała się raczej wolno. Drive By Shooting zaczął grać punktualnie o 21:00, ale trochę to trwało, zanim wśród publiczności znalazło się więcej niż 50 osób. Po godzinie DBS skończył swój ostatni utwór i chciał zejść ze sceny, ale publiczność domagała się bisu, więc został na kolejne 5 minut. Następnie, po kilku minutach, na scenie pojawiło się Marble Sheep i zaczęło swój koncert. Na początku zaprezentowało dwa całkiem krótkie utwory, zanim zaczęło grać to, z czego jest znane: długie psychodeliczne utwory z krótkimi tekstami i wieloma gitarowymi solówkami. Publiczność, zwłaszcza dwie starsze kobiety, które wydawały się wpadać w trans, zaczęła się wraz kolejnymi kawałkami coraz bardziej i bardziej ruszać, a przy ostatnim - jak to opisała Rie - publiczność była już bardzo podekscytowana.

Następnie Rie i Ken opuścili scenę, ale ponieważ dwóch perkusistów i Brown Nose pozostali, fani wiedzieli, że będzie bis. Zaczął się on bardzo długą improwizacją dwóch perkusji, podczas której Brown Nose zachęcał zarówno perkusistów, jak i publiczność do dania z siebie wszystkiego. W międzyczasie przebrana za Marby Rie i Ken wrócili na scenę. Wraz z grającym teraz na basie Brown Nose Marble Sheep wykonało następną całkiem długą piosenkę, a w tym czasie Marby tańczyła i zabawiała wszystkich, co zaskoczyło publiczność. Po ostatnim kawałku około godziny 23:25 zespół zszedł ze sceny, aby po chwili powrócić i zasiąść za stoiskiem z gadżetami. Podczas gdy niektórzy członkowie zespołu rozmawiali z fanami, którzy prosili o autografy i kupowali płyty, inni zaczęli pakować instrumenty.


Podziękowania dla zespołu za poświęcony czas oraz dla Timo i Curi za zorganizowanie wywiadu.