Warszawski koncert GUILD

To był dobry początek jesieni dla wszystkich fanów japońskiej muzyki. Na klubowych scenach kraju pojawiło się kilku wykonawców przedstawiających różne gatunki muzyczne: poszaleć można było z D’espairsRay, wyciszyć zmysły słuchając anielskiego śpiewu KOKII, potańczyć z DJ Krushem, a już wkrótce będzie można poskakać z UnsraW. W niedzielny wieczór 10 października na deskach stołecznego klubu No Mercy pojawił się mało znany visualowy zespół GUILD.

Jeśli komuś się wydawało, iż tylko giganci japońskiej sceny rozrywkowej cieszą się w Polsce popularnością to na pewno przecierał oczy ze zdumienia widząc dość pokaźny tłum czekający przy wejściu klubu co najmniej godzinę przed planowym rozpoczęciem koncertu. Na pewno opłaciło się to wszystkim tym, którzy przybyli tam wcześniej licząc na zaskoczenie zespołu przed jego przyjazdem. Biała furgonetka wtoczyła się wkrótce na klubowy parking, podjechała bliżej wejścia, gdzie czekający fani ścisnęli się bardziej by móc zobaczyć gwiazdy wieczoru. Skulone postaci pośpiesznie opuściły auto i w towarzyszących im okrzykach podekscytowanego tłumu szybko zniknęły za czerwonymi drzwiami No Mercy.

Według planów koncert GUILD miał się rozpocząć o godzinie dwudziestej, lecz z niewyjaśnionych przyczyn czerwone wrota No Mercy otwarto dla fanów dopiero o dziewiątej. Niska temperatura tego wieczoru nie odstraszyła jednak tłumu, który powiększał się stale o nowe osoby. Fani prędko uporali się z płaszczami, niektórzy zatrzymali się przy stoisku z gadżetami, gdzie poza płytami i podkoszulkami zespołu, można było kupić także plakaty, ręczniki i biżuterię; wielu skierowało się od razu ku scenie, zajmując przy niej jak najdogodniejsze pozycje.

Na scenie pojawił się najpierw warszawski support - czteroosobowy rockowy zespół Splendor. Utworzona w 2005 roku formacja miała wyraźnie i swych fanów wśród publiczności, którzy tańczyli i śpiewali wraz z zespołem, podczas gdy pozostali wykorzystywali ten czas na spożycie trunków, bądź też przyglądali się występującym na scenie z zaciekawieniem, a z czasem dołączyli się do wspólnej zabawy z grupą. Splendor zaprezentował się z dobrej strony, rozruszał salę i dał się wywołać na bis. Jednak prawdziwą gwiazdą wieczoru był GUILD, co stało się oczywiste już w momencie, gdy na ciemnej scenie pojawiło się kilku członków sprawdzających i przygotowujących instrumenty; podekscytowany tłum, zajmujący do tej pory całą przestrzeń klubu, ścisnął się do jego połowy, chcąc przyjrzeć się swym ulubieńcom choć przez chwilę.

Niedługo później salę zalały barwne światła, a członkowie GUILD zaczęli pojawiać się na niej jeden po drugim: perkusista Koichi, basista Takuma, gitarzysta Yoshihiro oraz wokalista Ryuichi. Nieodłącznym elementem nie tylko ich wejścia, lecz także całego występu był wszechobecny krzyk publiczności, który wydawał się nie cichnąć aż do końca koncertu. Zespół natychmiast rozpoczął występ piosenką G, a tłum zaczął podskakiwać w rytm muzyki niczym jedna całość. Następnym numerem był Get Back, a w klubie nie było chyba miejsca, które nie drżało od podskoków uczestników koncertu. Gitarzyści i wokalista podchodzili bliżej krawędzi sceny, gdzie nieustannie chwytało ich głodne morze dłoni. Po drugiej piosence nastąpiła krótka przerwa, w której Ryuichi powitał publiczność i zaczął po kolei przedstawiać pozostałych członków zespołu witanych przez fanów szaleńczymi okrzykami i oklaskami. Mikrofon powędrował najpierw do Yoshihiro, który skierował do tłumu kilka słów, a następnie do Takumy, którego szczątkowa znajomość angielskiego objawiła się w wyduszonym po chwili namysłu ”are you having fun!?” oklaskiwanym z podwójną siłą przez uradowany tłum. Następnie na scenie zrobiło się dość ruchliwie, gdyż do mikrofonu podszedł perkusista Koichi (Ryuichi wziął w tym czasie gitarę Yoshihiro, który zajął wówczas wolne miejsce za perkusją). Powitał wszystkich i zapowiedział kolejną piosenkę, Party. Wiąże się z nią specjalna choreografia dłoni uwieńczona podskokiem, którą perkusista zaprezentował, a następnie dwukrotnie przećwiczył z publicznością. Tuż potem na scenę powrócił poprzedni ład i wybrzmiała Party. Publiczność ponownie powtórzyła ruchy rękoma wspomagana wizualną prezentacją w wykonaniu Ryuichiego.

Tempo koncertu nie ustawało ani na chwilę, a zadbały o to następujące po sobie My Life, Yakusoku oraz Yoru no Tsuki przerywane basowym solo Takumy. Z czasem wewnątrz klubu zapanowały iście tropikalne warunki, co nie powstrzymywało fanów od utrzymywania nieznośnego ścisku pod sceną. Ci, którzy cenili sobie nieco swobody, wykorzystali miejsce za ściśniętym tłumem, gdzie każdy skrawek podłogi wysunięty o kilkanaście centymetrów w górę był na wagę złota. Nowe zastosowanie znalazły wszelkie wolne krzesełka i stoliki, na które wdrapywali się fani chcący lepiej widzieć scenę przysłoniętą z poziomu podłogi wiecznie uniesionymi rękoma tłumu.

GUILD bawił się wyraźnie wyśmienicie. Członkowie zachowywali się naturalnie, podchodzili blisko do publiczności i pozwalali dotykać się wiecznie wyciągniętym ku nim dłoniom, przy czym niejednokrotnie potrzebna była ingerencja pani pilnującej porządku przy scenie. Yoshihiro kilkakrotnie pojawiał się na zbudowanym ze skrzynek podniesieniu wokalisty, gdzie prezentował wyśmienitą solową grę na gitarze. Piekielne temperatury dały się w końcu we znaki samym chłopkom, którzy po każdej piosence wycierali zroszone potem twarze i popijali wodę, a ku wielkiej uciesze pań Koichi pozbył się w pewnym momencie podkoszulka. Wokalista wykorzystywał ten czas także na rozmowę z publicznością, przy czym posługiwał się prawie wyłącznie japońskim. I choć szaleńcze okrzyki publiczności służyły jako odpowiedź na każde z jego słów (nawet, gdy spytał się kto tak naprawdę mówi po japońsku, gdzie wszyscy chętnie podnieśli ręce, a następnie mało kto zrozumiał kierowaną do tłumu prośbę) można śmiało powiedzieć, iż tego wieczoru wszyscy posługiwali się wspólnym językiem muzyki. Ryuichi wydawał się mieć pełną kontrolę nad publicznością, która spełniała wszystkie jego polecenia - skakała, krzyczała i po prostu świetnie się bawiła.

Po Tell me why pojawiła się zapowiedź, iż Burning love będzie ostatnia, a gdy piosenka dobiegła końca, fani rozpoczęli głośne nawoływania proszące o bis jeszcze zanim zespół zdążył tak naprawdę ze sceny zniknąć. Na ich powrót nie trzeba było długo czekać. Chłopaki pojawili się jeden po drugim w podkoszulkach z trasy (poza wciąż roznegliżowanym Koichim), dotykając wyciągnięte ku nim dłonie rozkrzyczanych fanów. Następnie zagrali Just take your heart, a energia rozskakanego tłumu nie wydawała się mieć końca. Po tym jednym bisowym utworze członkowie nie śpieszyli się z zejściem ze sceny - żegnali się z fanami długo, machali, dziękowali; w kierunku publiczności poleciało kilka przedmiotów, w tym także butelki z wodą, o które wśród zgromadzonych pod sceną fanów toczyły się iście dantejskie walki.

Gdy zespół zniknął ze sceny tłum zaczął powoli się rozchodzić. Pomimo dość późnej już pory, w klubie i przy samej scenie zostało jeszcze kilkoro zziajanych, lecz uśmiechniętych fanów mających nadzieję na opuszczenie No Mercy z autografem, bądź też zdjęciem z zespołem. Drzwi prowadzące do backstage były wiecznie obserwowane, a za każdym razem, gdy uchylił je ktoś z roadies, fani zrywali się myśląc, iż może będzie to ktoś z zespołu. GUILD pojawił się wreszcie, lecz ubrani w kurtki członkowie szybko przemknęli przez klub na zewnątrz do czekającej na nich furgonetki, przy której uzbierało się także kilka osób stojących z płytami w dłoniach. Samochód zakręcił, a siedzący wewnątrz członkowie pomachali stojącym na pożegnanie, zanim auto zniknęło z pola widzenia.

Mimo iż GUILD to dość mało znany zespół, po tym koncercie na pewno zyskali grupę fanów, którzy nie tylko rozpowiedzą, jak świetnie się z grupą bawili rozpalając klubowe czeluście do czerwoności, lecz także będą śledzić poczynania tego młodego kwartetu, licząc na kolejne spotkanie. W niepamięć pójdzie stanie w zimnie i godzinne opóźnienie, bo na bezlitosne szaleństwo z GUILD warto było czekać.


Setlista:

1. G
2. Get back
3. Party
4. My life
5. Yakusoku
6. Yoru no Tsuki
7. Oni gokko
8. Happiness is the way
9. Tanshin funin
10. Tell me why
11. Burning love

Encore:
12. Just take your heart


JaME pragnie podziękować organizatorom, w szczególności Pauli, KOHAKU MUSIC oraz zespołowi GUILD.