Krótka, ale urzekająca kolekcja piosenek własnych i coverów.
Po udanym minialbumie The Soul Extreme EP, który ukazał się w maju 2011 roku, wokalistka pop i R&B Fukuhara Miho dodaje do wydanego 12 października The Soul Extreme EP II więcej soulu.
Podobnie jak na poprzedniku, płytę otwiera wybuchowa kompozycja, w tym wypadku Get Up!. Jest to wynik współpracy artystki z legendarną wokalistką Akiko Wadą. Wykorzystując funk lat 70-tych ze współczesnym beatem R&B, przeszłość miesza się z przyszłością, tworząc ten zaraźliwy kawałek. Głęboki, zamaszysty wokal Akiko Wady świetnie wypada jako towarzysz przepełnionego emocjami głosu Miho, która dorzuca swoje zadziorne "hey!", pokazując, kto tu rządzi. Pełna jazzowej gry trąbek, zaraźliwego funkowego basu kompozycja, połączona z dynamiczną wokalną prezentacją obu artystek, składa się na piosenkę pełną charakteru. Polecamy również obejrzenie teledysku.
Funk króluje także w Bad Thing, nieco mniej bojowym, ale i tak pełnym ognia nagraniu. Silny głos Miho ma tutaj pole do popisu; jest w jej wokalu więcej jazzowego swingu, który świetnie do stylu wokalistki pasuje, gdyż nieczęsto śpiewa ona covery z dużym wokalnym rozstrzałem. Miho wykorzystuje w utworze wszystko to, co potrafi, nie przesadzając przy tym anie nie nadwyrężając swego głosu.
Better Than Love to angielska wersja jej własnego utworu, STARLIGHT, który po raz pierwszy pojawił się na krążku The Soul Extreme EP. Podstawowe brzmienie oryginału jest tutaj głośniejsze i bardziej dobitne, a Miho śpiewa tu głębszym i odrobinę ostrzejszym tonem, przez co utwór jest mniej wzruszający niż oryginał, ale tempo jest spowolnione, przez co całość obiera kształt rzewnej ballady. Jak zawsze, angielski Miho jest bezbłędny, i nie jest to jedna z tych sztucznie przetłumaczonych kompozycji-zapychaczy, dzięki czemu piosenka wyróżnia się.
Na krążku znalazło się także kilka coverów. Pierwszym z nich jest przyzwoicie zaprezentowana Sunday Morning zespołu Maroon 5. Piosenka dostała nieco więcej funku i ma cięższą grę perkusji, przez co całość jest bardziej skoczna. Wokalne harmonie są czyste, a muzyczna wielowarstwowość oryginału nabiera tu łagodniejszego, żeńskiego charakteru. Kolejnym coverem jest klasyk zespołu KUWATA BAND, One Day. Podobnie do coveru piosenki Lately Stevieego Wondera na wcześniejszej płycie, także i tu Miho postanowiła uczynić tę smutną balladę jeszcze bardziej stonowaną - ma wyłącznie grę pianina i gitarowy akompaniament. Jednak także i tu wychodzi na jaw, że piosenkarka nie jest wokalnym wirtuozem z całym wachlarzem barw, i wyśpiewuje tak naprawdę cały utwór z dużym wyczuciem delikatności. Ciekawostką może być także to, iż zarówno na tym, jak i wcześniejszym wydawnictwie, Miho postanowiła nagrać covery wyłącznie mężczyzn. Biorąc pod uwagę jej elastyczność i muzyczne wyczucie, każdy z jej coverów wydaje się być kompozycją należącą do niej, łącznie ze zmianą męskiej perspektywy słów na żeńską.
The Soul Extreme EP II jest barwną prezentacją charakterystycznego brzmienia Fukuhary Miho, skupiającej rodzaje utworów, które ona lubi i sama gra. Jest to może i krótka płyta, ale dopracowana w każdym calu i na pewno dobrze wypełni czas oczekiwania na kolejny studyjny album.
